Rabat brytyjski
Rabat brytyjski to zniżka na składki, które Wielka Brytania wnosiła do budżetu Unii Europejskiej. Został on wynegocjowany w 1984 roku przez ówczesną premier Margaret Thatcher podczas spotkania przywódców EWG w Fontainebleau. Thatcher argumentowała, że Wielka Brytania przyczynia się do budżetu UE w znacznie większym stopniu niż z niego korzysta, a jej niewielki sektor rolniczy ogranicza możliwości korzystania z unijnych dotacji.
Już w 1979 roku, podczas rozmów w Dublinie, Thatcher wyrażała niezadowolenie z tego, że „za każde dwa funty, jakie wnosimy, otrzymujemy jeden z powrotem”, co prowadziło do wysokiego wkładu netto w budżet UE.
Negocjacje budżetowe
Podczas negocjacji dotyczących budżetu, Wielka Brytania domagała się obniżenia swoich rocznych wpłat o 730 milionów funtów. Inne kraje członkowskie zaproponowały rabat w wysokości 580 milionów, jednak Thatcher odmówiła, co skutkowało ustaleniem rabatu bliskiego sześciuset milionom funtów.
Skutki rabatu
- Nowa formuła budżetowa ograniczyła brytyjską składkę netto.
- Rabat został przyjęty w Wielkiej Brytanii jako patriotyczne zwycięstwo.
- Współfinansowanie rabatu przez inne kraje członkowskie spowodowało podwyżkę ich składek.
- Wielka Brytania płaciła około 0,8% DNB na rzecz budżetu UE.
Na przykład, w latach 1997-2003 rabat brytyjski wyniósł około 4,6 miliarda euro rocznie. Wyjście Wielkiej Brytanii z UE wymusiło konieczność przeliczenia składek, które pozostałe kraje członkowskie wnoszą do budżetu UE.
Podsumowanie
Rabat brytyjski był istotnym elementem negocjacji budżetowych w kontekście wkładu Wielkiej Brytanii do Unii Europejskiej. Jego wprowadzenie miało wpływ na struktury finansowe UE oraz na relacje między państwami członkowskimi.
