PZL.42

PZL.42

PZL.42 to polski samolot eksperymentalny, który powstał w 1936 roku w Państwowych Zakładach Lotniczych w Warszawie. Zaprojektowany jako lekki samolot bombowo-rozpoznawczy, zbudowano go na bazie samolotu PZL.23 Karaś.

Historia

W latach 1936–1939 inż. Stanisław Prauss prowadził prace nad doskonaleniem PZL.23 Karaś. PZL.42 był pierwszą konstrukcją, która zmieniała pierwotną koncepcję. Samolot wyposażono w podwójne usterzenie pionowe oraz wciąganą gondolę, co miało na celu poprawę skuteczności steru kierunku i zwiększenie pola ostrzału karabinu maszynowego. Gondola opuszczała się na prowadnicach i była automatycznie wyciągana po opuszczeniu przez obserwatora.

Samolot oblatano w kwietniu 1936 roku na lotnisku Okęcie w Warszawie. Po przeprowadzonych próbach stwierdzono, że zastosowane rozwiązania, choć obiecujące, wymagały dalszych udoskonaleń. Na podstawie doświadczeń z PZL.42 rozpoczęto prace nad nowym samolotem rozpoznawczo-bombowym, oznaczonym jako PZL.46 Sum.

Użycie w lotnictwie polskim

Po zakończeniu prób PZL.42 został przekazany do 1. pułku lotniczego w Warszawie, a następnie do Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie, gdzie służył jako eksponat naukowy. Został zniszczony we wrześniu 1939 roku podczas bombardowania szkoły przez niemieckie lotnictwo.

Opis techniczny

• Typ: samolot eksperymentalny (lekki samolot bombowo-rozpoznawczy)
• Konstrukcja: dolnopłat o konstrukcji metalowej, podwozie wolnonośne – stałe
• Załoga: 3 osoby (pilot, obserwator, strzelec pokładowy)
• Silnik: 1 silnik gwiazdowy PZL Bristol Pegaz VIIIA o mocy 710 KM
• Wymiary:
  • Rozpiętość: 13,95 m
  • Długość: 9,68 m
  • Wysokość: 3,35 m
  • Powierzchnia nośna: 26,80 m²
• Osiągi:
  • Maksymalna prędkość: 365 km/h
  • Wznoszenie: 8,0 m/s
  • Pułap: 8500 m
  • Zasięg: 1250 km
• Uzbrojenie: brak

PZL.42 pozostaje ważnym przykładem polskiego lotnictwa w okresie międzywojennym, mimo że wyprodukowano tylko jeden egzemplarz.