Pustać Lüneburska
Pustać Lüneburska (niem. Lüneburger Heide) to obszar łąk, torfisk, wrzosowisk i lasów w Dolnej Saksonii, w północnych Niemczech, pomiędzy Hamburgiem, Bremą a Hanowerem. Wschodnią granicę regionu wyznacza rzeka Łaba.
Charakterystyka regionu
Region wyróżnia się rozległymi wrzosowiskami, które były typowe dla krajobrazu północnych Niemiec do około 1800 roku. Wrzosowiska te powstały w wyniku wypasu owiec, które zapobiegały zalesieniu ubogich gleb. W regionie znajdują się liczne pagórki, z najwyższym Wilseder Berg, osiągającym 169,2 m n.p.m.
Historia ochrony przyrody
Inicjatorem ochrony Pustaci Lüneburskiej był pastor Wilhelm Bode. Współpracując z Towarzystwem Parków Ochrony Przyrody (Verein Naturschutzpark e.V.), założonym w 1909 roku w Monachium, Bode zakupił część gruntów. W ciągu 12 lat Towarzystwo wykupiło ponad 200 km² terenów, co zaowocowało utworzeniem w 1922 roku rezerwatu przyrody, trzeciego w Niemczech, znanego jako Park Ochrony Przyrody Pustaci Lüneburskiej (Naturschutzpark Lüneburger Heide).
W latach 50. dyrektor Towarzystwa, Alfred Toepfer, zainicjował powstawanie parków krajobrazowych w Niemczech, wzorując się na angielskich parkach narodowych. Pustać Lüneburska była park krajobrazowym do 2006 roku, kiedy to obie formy ochrony przyrody zostały rozdzielone. Obszar parku powiększono do 1070 km², w tym dawny rezerwat o powierzchni 234 km².
Inne obszary chronione
Na terenie pustaci utworzono również Park Krajobrazowy Południowej Pustaci (Naturpark Südheide) o powierzchni 480 km² oraz Park Przyrody Elbhöhen-Wendland, a także 192 inne rezerwaty przyrody.
