Psychologia Gestalt
Psychologia Gestalt, znana również jako gestaltyzm, to kierunek psychologiczny, który kwestionuje tradycyjne podejście do życia psychicznego jako zbioru składowych elementów. Zamiast tego, koncentruje się na postrzeganiu życia psychicznego jako całości, która wyłania się z części. Początkowo teoria ta powstała w Niemczech przed II wojną światową jako nowa koncepcja percepcji, wciąż rozwijana w kontekście psychoterapii i filozofii życia.
Gestalt skupia się na relacjach między całością a jej częściami oraz na tym, jak umysł postrzega te elementy. Kluczowe przesłanie tej teorii brzmi: „Całość to coś więcej niż suma jej części” (holizm). W teorii Gestalt percepcja obejmuje nie tylko wrażenia zmysłowe, ale również szersze doświadczenia związane z codziennym postrzeganiem rzeczywistości.
Tło historyczne
Teoria Gestalt rozpoczęła się w 1912 roku, kiedy Max Wertheimer opublikował wyniki badań nad iluzją percepcyjną zwaną efektem phi, polegającą na postrzeganiu dwóch oddzielnych źródeł światła jako jednego poruszającego się obiektu. Wraz z Wolfgangiem Köhlerem i Kurtem Koffką, Wertheimer stworzył fundamenty nowej szkoły psychologicznej.
Chociaż badania Wertheimera dotyczyły percepcji wzrokowej, zainteresowania Köhlera i Koffki w zakresie percepcji słuchowej i zjawisk ruchu przyczyniły się do szerszego zrozumienia teorii Gestalt. W 1917 roku Köhler opublikował badania nad nauką szympansów, wprowadzając koncepcję „nagłego olśnienia” jako sposobu uczenia się przez zwierzęta.
Podsumowanie
Psychologia Gestalt to kompleksowe podejście do percepcji i psychoterapii, które akcentuje znaczenie całości w postrzeganiu rzeczywistości. Zainicjowana przez Wertheimera, Köhlera i Koffkę, teoria ta rozwijała się przez lata, tworząc silny fundament dla nowoczesnych badań nad percepcją i terapią.
