Przypisy w publikacjach
Przypisy to wydzielone fragmenty tekstu w publikacjach, które dostarczają dodatkowych informacji lub kontekstu do treści głównej. W pracach akademickich pełnią rolę bibliograficzną, obejmując pozycje cytowane w tekście, a ich formatowanie może odbywać się w systemie autor-numer (Vancouver) lub autor-rok (Harvard).
Przeznaczenie przypisów
Przypisy mają na celu:
- Ułatwienie korzystania z publikacji przez czytelników.
- Zachowanie klarowności tekstu głównego.
- Umożliwienie weryfikacji stanowiska autora wobec omawianych tematów.
W przypadku użycia cytatów lub danych z badań, brak przypisu może być interpretowany jako plagiat.
Tworzenie przypisów
Przypisy oznaczane są w tekście głównym odsyłaczem, najczęściej numerem. Mogą być numerowane ciągle lub wznawiane na początku każdej strony lub rozdziału. W edytorach tekstu przypisy są automatycznie przenumerowywane, co ułatwia utrzymanie aktualności numeracji.
W przypisach należy podać dokładne dane bibliograficzne, takie jak nazwiska autorów, tytuły publikacji oraz numery stron, z których pochodzą cytaty. Zgodnie z zaleceniami, nie należy tworzyć przypisów do przypisów, a dodatkowe informacje można umieścić w nawiasie.
Rodzaje przypisów
Przypisy można klasyfikować według miejsca umieszczenia oraz treści:
Miejsce umieszczenia
- Przypis dolny: Umieszczany na tej samej stronie co odniesienie, poniżej pola tekstu.
- Przypis końcowy: Znajduje się na końcu rozdziału lub całego dokumentu.
Treść i funkcja
- Rzeczowe: Objaśniające i komentujące tekst.
- Terminologiczne: Tłumaczące zwroty w językach obcych oraz terminy specjalistyczne.
- Bibliograficzne: Zawierające opisy źródeł cytatów.
- Informacyjne: Wskazówki dla czytelników, np. o dodatkowych materiałach w publikacji.
W literaturze można również rozróżnić kilka typów przypisów rzeczowych, takich jak źródłowe, odsyłające czy polemiczne, które pełnią różne funkcje w kontekście omawianych treści.
