„`html
Przyczyna Górna
Przyczyna Górna to wieś w Polsce, zlokalizowana w województwie lubuskim, w powiecie wschowskim, w gminie Wschowa. Jej historia sięga co najmniej XIII wieku, kiedy to została wymieniona w dokumentach jako „Pretsino” w 1210 roku.
Historia
Wieś ma bogatą przeszłość. Odkrycia archeologiczne wskazują na obecność osadnictwa na tym terenie już w X-XI wieku. Początkowo była częścią kasztelanii przemęckiej, a później powiatu wschowskiego. W 1273 roku książę Przemysł II nadał sołtysowi Walterowi prawo lokacji wsi na prawie niemieckim. Wieś miała liczyć 50 łanów, a sołtys m.in. miał prawo do pobierania kar sądowych.
W 1345 roku Kazimierz III Wielki nadał Przyczynie Górnej wieś wraz z kościołem, co potwierdził Władysław II Jagiełło w 1404 roku. Od 1444 roku sołtysi wsi zyskiwali przywileje, a w 1497 roku wieś miała dwóch sołtysów.
W XVI wieku Przyczyna Górna znajdowała się w rękach mieszczan wschowskich, a w latach 1578-1642 była pod zarządem innowierców, którzy zbudowali nowy kościół. Miejscowość była także notowana w rejestrach poborowych, które dokumentowały rozwój wsi w różnych okresach historycznych.
Po II rozbiorze Polski w 1793 roku, Przyczyna Górna została włączona do Prus. Według danych z 2009 roku, wieś liczyła 612 mieszkańców. W latach 1975–1998 administracyjnie przynależała do województwa leszczyńskiego.
Zabytki
W Przyczynie Górnej znajdują się następujące zabytki wpisane do rejestru:
- Kościół filialny pod wezwaniem św. Jerzego (XIV/XVII wiek)
- Pałac – dwór neoklasycystyczny nr 67 (XIX wiek)
- Pałac nr 1 (połowa XIX wieku)
- Spichrz folwarczny (XIX wiek)
„`
