Przeciwpancerny pocisk kierowany (ppk)
Przeciwpancerne pociski kierowane (ppk) to zaawansowane rakiety przeznaczone do zwalczania czołgów i innych pojazdów bojowych. Charakteryzują się dużym zasięgiem, od 1000 do 10 000 m, oraz wysokim prawdopodobieństwem zniszczenia celu, sięgającym ponad 90%. Mogą być odpalane z różnych platform, takich jak śmigłowce, pojazdy bojowe czy systemy przenośne.
Generacje ppk
Pociski kierowane dzielą się na trzy główne generacje, które różnią się sposobem naprowadzania:
- I generacja: Naprowadzanie ręczne (Manual Command to Line of Sight). Operator steruje pociskiem przewodowo, co wymaga widoczności celu. Prawdopodobieństwo trafienia wynosi około 80%, a strefa martwa to 300-800 m.
- II generacja: Półautomatyczny system kierowania SACLOS. Operator utrzymuje celownik na celu, co zwiększa prawdopodobieństwo trafienia do 90-95%. Wyeliminowano strefę martwą i skrócono czas dolotu pocisku.
- III generacja: System LACLOS, gdzie pocisk samodzielnie naprowadza się na cel po jego wykryciu. Dzieli się na dwie grupy: pociski naprowadzane laserowo oraz pociski samonaprowadzające się, działające na podczerwień lub fale milimetrowe.
Środki obrony przed ppk
W odpowiedzi na zagrożenia ze strony ppk, stosowane są różnorodne środki obrony, w tym:
- pancerze wielowarstwowe i reaktywne
- urządzenia zakłócające, takie jak rosyjska Sztora czy polski Obra-3
- systemy obrony aktywnej, np. rosyjski Drozd, Arena lub izraelski TROPHY
Pociski wystrzeliwane z granatników przeciwpancernych, takie jak Bazooka, nie są klasyfikowane jako ppk, ponieważ nie posiadają systemu naprowadzania.
Podsumowanie
Przeciwpancerne pociski kierowane stanowią kluczowy element nowoczesnych systemów uzbrojenia. Ich rozwój od pierwszej do trzeciej generacji doprowadził do znacznego zwiększenia efektywności w zwalczaniu pojazdów opancerzonych, co wiąże się z jednoczesnym rozwojem środków obrony przed nimi.
