Orbity Proximy Centauri
Orbita Proximy Centauri c jest porównywana do orbity Proximy Centauri b, analogicznie do orbity Neptuna i Ziemi. Ze względu na dużą odległość od Proxima Centauri, warunki sprzyjające życiu są mało prawdopodobne, a temperatura wynosi około 39 K. Potencjalne źródło sygnału wykryto w podczerwieni, jednak nie uzyskano jednoznacznych dowodów na istnienie planety.
Ekosfera
Aby planeta krążyła w ekosferze Proximy Centauri, powinna znajdować się w odległości 0,023–0,054 au od gwiazdy, co odpowiada okresowi obiegu wynoszącemu od 3,6 do 14 dni. Synchronizacja obrotu mogłaby prowadzić do permanentnego oświetlenia jednej części planety, z możliwością rozprzestrzenienia ciepła przez atmosferę.
Jednak rozbłyski Proximy Centauri mogą zagrażać atmosferze planety. Niektórzy naukowcy, jak Gibor Basri, sugerują, że silne pole magnetyczne mogłoby chronić atmosferę, ale istnieją też przeciwnicy tej teorii, którzy uważają, że wolny obrót planety nie generowałby wystarczająco silnego pola magnetycznego.
Lot międzygwiezdny
Proxima Centauri jest postulowana jako pierwszy cel lotu międzygwiezdnego. Sondy Voyager, poruszające się z prędkością około 17 km/s, dotrą tam za ponad 10 tysięcy lat. Proxima Centauri zbliża się do naszego układu z prędkością 22,4 km/s, ale oddali się w przyszłości.
Podróż do Proximy Centauri przy użyciu współczesnych napędów zajmie tysiące lat. Silnik nuklearny mógłby skrócić ten czas do mniej niż stu lat, a projekt Breakthrough Starshot zakłada stworzenie mikropróbników napędzanych laserami, które mogłyby dotrzeć do układu w 20 lat.
Odniesienia w kulturze
Proxima Centauri jest popularnym motywem w literaturze science fiction, często przedstawiana jako cel międzygwiezdnych wypraw. Pierwszą taką nowelą była Proxima Centauri Murraya Leinstera z 1935 roku. Inne znane dzieła to Obłok Magellana Stanisława Lema oraz powieści Philip K. Dicka i Harry’ego Harrisona, a także trylogia Krzysztofa Borunia i Andrzeja Trepki.
