Prokop Wielki – Lider Husytów
Prokop Wielki (znany także jako Prokop Goły, cz. Prokop Veliký) był znaczącą postacią w ruchu husyckim, urodzonym około 1380 roku, który zmarł 30 maja 1434 roku podczas bitwy pod Lipanami. Po śmierci Jana Žižki stał się dowódcą wojsk husyckich.
Życiorys
Prokop pochodził z rodziny mieszczańskiej w Pradze. Po śmierci ojca został adoptowany przez stryja, Jana de Aquis, bogatego patrycjusza, który zapewnił mu edukację oraz podróże zagraniczne, w tym do Hiszpanii, Francji i Jerozolimy. Ukończył studia i przyjął święcenia kapłańskie.
Po wybuchu rewolucji husyckiej, Prokop przyłączył się do Jana Žižki i osiedlił w Taborze. Początkowo związany z radykalnym nurtem pikardów, od 1420 roku przeszedł na bardziej umiarkowane stanowisko. Od 1426 roku stał się kluczową postacią wśród taborytów oraz duchowym liderem ruchu husyckiego.
Współpracując z taborowymi sierotkami i praskimi utrakwistami, Prokop zdołał zjednoczyć husytów na terenie Czech. Jego sukcesy dyplomatyczne oraz wyprawy wojenne w Europie zmusiły katolickie kraje do rozmów na temat programu husytów.
W latach 1433-1434 Prokop kierował delegacją husycką na soborze bazylejskim. Po krótkiej przerwie powrócił na stanowisko dowódcy wojsk husyckich, lecz poległ w bratobójczej bitwie pod Lipanami, walcząc przeciwko zjednoczonym siłom liberalnych utrakwistów i katolików.
Był uznawany za dobrego stratega, jednak twierdził, że jako duchowny nigdy nie zabił człowieka własnymi rękami. Unikał noszenia broni i brał udział w bitwach jedynie jako dowódca. Jego przydomek „Goły” pochodził z faktu, że golił brodę, w przeciwieństwie do innych kaznodziejów husyckich.
Podsumowanie
Prokop Wielki odegrał kluczową rolę w ruchu husyckim, łącząc różne frakcje i prowadząc działania wojenne w obronie husytyzmu. Jego życie i działalność są ważnym elementem historii Czech oraz wpływu husytyzmu na Europę.
