Proca – Historyczna Broń Miotająca
Proca to jedna z najstarszych broni miotających, składająca się z sznura lub rzemienia, w którym znajduje się miseczka na pocisk, najczęściej wykonaną ze skóry lub tkaniny. Wykorzystywano ją do miotania kamieni, pocisków z gliny czy ołowiu. Aby użyć procy, należy trzymać końce sznurka w jednej ręce i kręcić nimi, a następnie uwolnić jeden koniec, co pozwala na wyrzucenie pocisku. Celne miotanie wymaga doświadczenia i wyczucia.
Proca była znana z potężnego zasięgu, przekraczającego 400 m, oraz śmiertelnej siły rażenia. Technika miotania może obejmować pojedynczy lub wielokrotny obrót, przy czym kluczowy jest ostatni fragment obrotu, w którym miotacz szybko przyspiesza ruch.
Historia Procy
Proca była używana jako broń myśliwska i bojowa od neolitu do XVI wieku. Występowała w wielu regionach świata, z wyjątkiem Australii. Choć najstarsze egzemplarze nie zachowały się do dziś, najstarsza znana proca pochodzi z grobowca Tutenchamona w Egipcie (XIV w. p.n.e.).
W starożytności proca była szeroko stosowana w basenie Morza Śródziemnego, a jej najbardziej znane użycie miało miejsce podczas walki Dawida z Goliatem, opisanej w Biblii. Procarze byli również częścią armii rzymskiej, a najsłynniejsi z nich pochodzili z Balearów.
W średniowieczu proca zaczęła być wypierana przez kusze, jednak jej użycie przetrwało w niektórych regionach, a także wśród ludów Ameryki Południowej. Ostatnie większe użycie proc miało miejsce w 1572 roku podczas bitwy pod Sancerre. W XX wieku proca była czasami używana do miotania małych granatów ręcznych podczas hiszpańskiej wojny domowej.
Podsumowanie
Proca, jako jedna z najstarszych broni miotających, miała istotne znaczenie w historii militarnej, zmieniając się i adaptując do potrzeb swoich użytkowników przez tysiąclecia. Jej prostota konstrukcji oraz skuteczność sprawiły, że była wykorzystywana w różnych kulturach na całym świecie.
