Dzisiaj jest 17 stycznia 2025 r.
Chcę dodać własny artykuł

Pride Fighting Championships

PRIDE Fighting Championships

PRIDE Fighting Championships (1997–2007) to japońska organizacja promująca walki MMA, która zorganizowała 68 gal, stając się jedną z największych na świecie obok UFC. Zakończyła działalność w 2007 roku, kiedy została sprzedana amerykańskiej firmie ZUFFA.

Historia

1997-2000

Inauguracyjna gala PRIDE odbyła się 11 października 1997 roku w Tokio, gdzie Rickson Gracie zmierzył się z Nobuhiko Takadą. PRIDE wprowadziło tytuły mistrzowskie przyznawane zarówno w turniejach, jak i w pojedynkach. Pierwszym mistrzem był Mark Coleman, który wygrał PRIDE Openweight Grand Prix 2000.

2001-2005

W 2001 roku wprowadzono kategorie wagowe, a pierwszymi mistrzami zostali Antônio Rodrigo Nogueira i Wanderlei Silva. W 2002 roku gala PRIDE Shockwave zgromadziła rekordową liczbę widzów. W marcu 2003 Fiodor Jemieljanienko pokonał Nogueirę, rozpoczynając swoją dominację w wadze ciężkiej. W 2005 roku wprowadzono nowe kategorie wagowe: lekką i półśrednią, a mistrzami zostali Takanori Gomi i Dan Henderson. Paweł Nastula był jedynym Polakiem w PRIDE, stoczył cztery walki.

2006-2007

W październiku 2006 roku zorganizowano pierwszą galę poza Japonią w Las Vegas. W tym samym roku PRIDE zmagało się z problemami finansowymi po rezygnacji stacji Fuji TV z transmisji. W lutym 2007 roku odbyła się druga gala w USA, gdzie Dan Henderson pokonał Wanderleia Silvę. 27 marca 2007 roku PRIDE zostało sprzedane ZUFFA, a ostatnia gala miała miejsce 7 kwietnia 2007 roku. Po przejęciu wielu zawodników przeszło do UFC lub innych organizacji.

Kategorie wagowe

W PRIDE zawodnicy mogli walczyć niezależnie od wagi, jednak podział na kategorie wagowe obowiązywał w walkach o mistrzostwo i turniejach Grand Prix. Wprowadzono cztery kategorie:

  • ciężka (ponad 93 kg)
  • średnia (do 93 kg)
  • półśrednia (do 83 kg)
  • lekka (do 73 kg)

Reguły

Walki odbywały się na ringu o wymiarach 7×7 metrów, trwały trzy rundy: 10 minut w pierwszej i 5 minut w dwóch kolejnych. Wyjątkiem były turnieje Pride Bushido, gdzie walki trwały tylko dwie rundy.

Zakończenie walki

Walkę można było zakończyć przez:

  • poddanie się
  • nokaut
  • nokaut techniczny
  • dyskwalifikację
  • punkty

Akcje zabronione

Wśród zakazanych działań znalazły się m.in. atakowanie krocza, uderzenia łokciami w głowę, gryzienie oraz kopanie leżącego przeciwnika.

Mistrzowie PRIDE FC

Organizacja miała wielu znakomitych mistrzów w różnych kategoriach wagowych, jednak szczegółowe dane na ten temat wymagają dalszego opracowania.

Linki zewnętrzne