Prawo Lenza
Prawo Lenza, znane również jako reguła Lenza lub reguła przekory, opisuje kierunek zjawisk występujących podczas indukcji elektromagnetycznej. Zostało sformułowane przez Heinricha Lenza w 1834 roku.
Reguła ta stwierdza, że prąd indukcyjny (prąd wtórny) wytworzony w przewodniku w wyniku zmiennego pola magnetycznego ma taki kierunek, że wytwarzane przez niego pole magnetyczne przeciwdziała zmianie pierwotnego pola magnetycznego, które go wywołało.
Przykłady zastosowania reguły Lenza
- Ruch zamkniętej zwojnicy względem magnesu powoduje powstanie pola magnetycznego, które przeciwdziała temu ruchowi.
- Wzrost natężenia pola magnetycznego w zwojnicy indukuje prąd, który wytwarza pole przeciwdziałające dalszemu wzrostowi tego natężenia. W przypadku osłabienia pola, indukowane pole wspiera słabnące pole pierwotne.
- Ciała naładowane elektrycznie w ruchu w zmieniającym się polu magnetycznym wywołują zmiany w natężeniu pola przed i za nimi, co jest przykładem przeciwdziałania zmianie pola.
- Poruszanie się naładowanej cząstki wzdłuż krzywej linii pola magnetycznego prowadzi do zmniejszenia krzywizny tej linii przez indukowane pole.
Powiązania z innymi zasadami fizycznymi
Reguła Lenza jest ściśle związana z prawem indukcji elektromagnetycznej Faradaya, które wyraża się znakiem „minus” w równaniu. Z perspektywy fizycznej, wynika to z zasady zachowania energii. Filozoficznie, reguła ta sugeruje, że każdy proces indukcji zachodzi w kierunku przeciwnym do działającej przyczyny.
