Prałatura personalna w Kościele katolickim
Prałatura personalna to instytucja w Kościele katolickim, która ma na celu efektywne rozmieszczenie duchowieństwa oraz prowadzenie specyficznych dzieł duszpasterskich lub misyjnych. Jej działalność dotyczy różnych grup społecznych i regionów, co wykracza poza możliwości pojedynczych diecezji.
Struktura i funkcjonowanie
Prałatura składa się z kapłanów i diakonów, a jej przewodniczącym jest prałat, który może, ale nie musi, być biskupem. Działalność prałatury oraz jej zadania są określone przez statuty wydawane przez Stolicę Apostolską. Wierni mogą angażować się w dzieła apostolskie prałatury, pozostając jednocześnie członkami swoich lokalnych Kościołów.
Historyczne tło
Sobór Watykański II (1962–1965) przewidział formy prawne dla prałatur personalnych, wskazując na potrzebę lepszego rozmieszczenia duchowieństwa oraz organizacji specjalnych dzieł duszpasterskich. W tym kontekście zasugerowano tworzenie międzynarodowych seminariów oraz prałatur osobowych.
Regulacje prawne
Kodeks prawa kanonicznego z 1983 roku reguluje zasady funkcjonowania prałatur personalnych. W dniu 8 sierpnia 2023 roku papież Franciszek wprowadził zmiany w kanonach 295–296, dotyczące tej instytucji.
Obecna sytuacja
Obecnie jedyną prałaturą personalną w Kościele katolickim jest Opus Dei, która została powołana w 1982 roku na mocy konstytucji apostolskiej Jana Pawła II Ut sit. Opus Dei podlega Kongregacji ds. Duchowieństwa. Istnieją również rozważania na temat powołania innych prałatur, na przykład dla duszpasterstwa emigrantów czy członków Bractwa Kapłańskiego Świętego Piusa X.
