Pociąg Pancerny „Poznańczyk”
Pociąg pancerny „Poznańczyk” (pocz. jako Nr 11, następnie Nr 9 i Nr 12) był polskim pociągiem pancernym, który brał udział w powstaniu wielkopolskim oraz wojnie polsko-bolszewickiej, a także w kampanii wrześniowej w 1939 roku.
Historia
Na mocy rozkazu generała Stanisława Szeptyckiego z 27 grudnia 1918 roku, w Warszawie powstały pociągi pancerne od Nr 11 do Nr 15. „Poznańczyk”, zbudowany na bazie niemieckiego taboru, był improwizowanym pociągiem składającym się z wagonów towarowych, uzbrojonych w karabiny maszynowe, osłoniętych betonem i workami z piaskiem.
Udział w kampanii wrześniowej
W sierpniu 1939 roku pociąg nr 12 został przydzielony do Armii „Poznań”. W dniach 1-2 września brał udział w walkach, patrolując tereny od Krotoszyna do Jarocina, gdzie stawiał opór niemieckim atakom.
Kadra i skład pociągu pancernego „Poznańczyk”
Dowódcy
- ppor. Szalgowski (1918-1924)
- kpt. Kazimierz Majewski (1939)
Stan etatowy w 1939 roku
Załoga pociągu składała się z 184 żołnierzy, w tym 9 oficerów, 60 podoficerów oraz 115 szeregowych. Posiadał on różnorodny sprzęt pancerny oraz uzbrojenie:
- 1 parowóz opancerzony
- 2 wagony artyleryjskie uzbrojone w armaty kal. 75 mm i haubice kal. 100 mm
- 1 wagon szturmowy
- 2 platformy bojowe
- 2 lekkie czołgi Renault FT oraz 5 tankietek TKS
- W sumie 67 kbk, 105 pistoletów, 20 ckm i 8 rkm
Podsumowanie
Pociąg pancerny „Poznańczyk” odegrał istotną rolę w polskich działaniach zbrojnych na początku XX wieku, przystosowując się do zmieniających się realiów wojennych oraz mobilizując swoje zasoby do walki w kluczowych momentach historii Polski.