Wielki Pożar Londynu
Wielki Pożar Londynu miał miejsce od 2 do 6 września 1666 roku, głównie w średniowiecznej dzielnicy City of London. Pożar rozpoczął się w piekarni przy Pudding Lane i szybko się rozprzestrzenił, co zostało zaostrzone przez opóźnienia w działaniach przeciwpożarowych i silny wiatr.
Przyczyny i przebieg pożaru
Ogień wybuchł w nocy z 2 września, a pierwszą ofiarą była służąca piekarza. Pożar rozprzestrzenił się szybko, a lord major Londynu, sir Thomas Bloodworth, nie podejmował skutecznych działań, co przyczyniło się do katastrofy. W ciągu kolejnych dni ogień zniszczył wiele budynków, w tym katedrę św. Pawła, a mieszkańcy zaczęli uciekać, co prowadziło do chaosu i paniki.
Reakcja i działania przeciwpożarowe
Mimo prób koordynacji działań przez władze, w tym przez księcia Yorku, ogień kontynuował swoje zniszczenia. W wtorek 4 września osiągnął największą skalę, a kluczowe budynki, takie jak Royal Exchange, zostały zniszczone. Dopiero w nocy z 5 na 6 września, po ustaniu wiatru, akcje gaśnicze zaczęły przynosić efekty.
Zniszczenia i ofiary
Oficjalne dane mówią o 6-8 ofiarach, jednak historycy sugerują, że liczba ta może być znacznie wyższa. Pożar zniszczył od 13 do 13,5 tysiąca domów oraz wiele instytucji, a straty oszacowano na około 9-10 milionów funtów. W wyniku katastrofy powstały ogromne obozowiska dla uchodźców.
Odbudowa Londynu
Odbudowa Londynu rozpoczęła się w 1667 roku, a wprowadzono nowe przepisy budowlane mające na celu zapobieganie przyszłym pożarom. Plany odbudowy, w tym te zaproponowane przez Christophera Wrena, nie zostały w pełni zrealizowane, jednak wiele z nich wpłynęło na późniejszy rozwój miasta. Wprowadzono również surowsze przepisy przeciwpożarowe oraz powstały pierwsze towarzystwa ubezpieczeniowe.
Pokłosie pożaru
Wielki Pożar Londynu miał istotny wpływ na rozwój społeczny, ekonomiczny i kulturowy miasta. Przyczynił się do zmiany w strukturze mieszkalnej Londynu oraz wzrostu napięcia społecznego, zwłaszcza wobec obcokrajowców. Wydarzenie to stało się także inspiracją dla wielu artystów i autorów literackich, a jego skutki były odczuwalne przez długie lata.
