Powszechna Wystawa Krajowa we Lwowie
Powszechna Wystawa Krajowa, zorganizowana w 1894 roku we Lwowie, była znaczącą prezentacją osiągnięć gospodarczych i kulturowych Galicji. Stanowiła ponadzaborowy przegląd polskiej sztuki i kultury, a także miała na celu wykazanie postępów naukowych i przemysłowych regionu.
Historia
Przygotowania do wystawy trwały dwa lata. Składała się ona z 129 pawilonów, podzielonych na 34 działy, rozciągających się na obszarze 50 ha obok Parku Stryjskiego. Koszty organizacji były porównywalne z rocznym budżetem Krakowa. Na czele Komitetu Wystawy stanął Adam Sapieha, a dyrektorem został Zdzisław Marchwicki.
Wystawa została otwarta 5 czerwca 1894 roku i trwała cztery i pół miesiąca, przyciągając 1,15 miliona zwiedzających, w tym cesarza Franciszka Józefa I. W trakcie trwania wystawy zorganizowano wiele konferencji oraz uruchomiono pierwszy elektryczny tramwaj w Lwowie, a także pierwszą kolej linową w Polsce.
14 lipca 1894 roku podczas „II Zlotu Sokoła” odbył się pierwszy udokumentowany mecz piłkarski Polaków, co miało miejsce w kontekście licznych pokazów sportowych.
Powszechna Wystawa Krajowa zademonstrowała osiągnięcia Galicji, która była postrzegana jako zacofana gospodarczo część Austro-Węgier. Umożliwiła to kulturalna autonomia Galicji, co pozwoliło Polakom na wyrażenie patriotycznych uczuć. Po odzyskaniu niepodległości, teren i obiekty wystawowe zostały wykorzystane do organizacji Targów Wschodnich.
Prace budowlane nad wystawą kierowali architekci Julian Zachariewicz i Franciszek Skowron. Na zakończenie wystawy cesarz Franciszek Józef I powiedział: „Rozumiemy się wzajemnie i możemy na siebie liczyć.”
Obiekty wystawy
- Brama główna
- Cerkiew huculska
- Hala koncertowa
- Pałac Sztuki
- Pawilon Panoramy Racławickiej
- Wieża wodna
- Inne pawilony tematyczne
Bibliografia
- J. Purchla, Największa Polska Wystawa, „Cracovia Leopolis” 1995.
- J. Biriułow, Chodząc po Wystawie, „Cracovia Leopolis” 1995.
