Powstania Mackenziego–Papineau (1837–1838)
Powstania Mackenziego–Papineau to rebelie, które miały miejsce w Kanadzie w latach 1837–1838. Były one wynikiem niezadowolenia społecznego wobec rządów brytyjskich, wspieranych przez konserwatywne kręgi elit kolonialnych. W Górnej Kanadzie nazywano je Family Compact, a w Dolnej Kanadzie Château Clique.
Rebelianci, pod przewodnictwem Williama Mackenzie w Górnej Kanadzie oraz Louisa Papineau w Dolnej Kanadzie, dążyli do obalenia kolonialnych rządów brytyjskich oraz utworzenia republiki wzorowanej na USA. Ich postulaty były znacznie bardziej radykalne niż te, które proponowali umiarkowani reformatorzy dążący do Responsible Government („odpowiedzialnego rządu”). W Dolnej Kanadzie, obok problemów gospodarczych i politycznych, istotne były również kwestie religijne i narodowe, gdyż Château Clique chciało zmienić francuskie normy prawne na brytyjskie oraz ograniczyć wpływy Kościoła katolickiego.
Przebieg i skutki rebelii
Obie rebelie miały krótki, „operetkowy” przebieg i szybko zostały stłumione. Przywódcy zostali zmuszeni do ucieczki za granicę. Mimo to, wydarzenia te miały długofalowe konsekwencje:
- Umożliwiły zwrócenie uwagi władz londyńskich na problemy kolonii.
- Zapoczątkowały proces reform zmierzających do większej autonomii Kanady.
- Przyczyniły się do rozwoju idei „odpowiedzialnego rządu”.
Rebelie odgrywały również ważną rolę w kształtowaniu kanadyjskiej mitologii politycznej. Partie polityczne w Kanadzie, od konserwatystów po komunistów, odwołują się do tradycji tych wydarzeń. Przykładem jest MacKenzie-Papineau Battalion, oddział lewicowych ochotników walczących w hiszpańskiej wojnie domowej.
Podsumowanie
Powstania Mackenziego–Papineau, mimo swojego krótkotrwałego charakteru, miały znaczący wpływ na historię Kanady, przyczyniając się do reform politycznych oraz kształtując współczesną politykę i tożsamość narodową.
