Powrót syna marnotrawnego Rembrandta
„Powrót syna marnotrawnego” to ostatnie dzieło Rembrandta, namalowane na przełomie lat 60. XVII wieku, często datowane na 1660, 1662 lub 1668 rok. Obraz powstał w kontekście osobistych tragedii artysty, w tym śmierci jego syna Tytusa. Obecnie znajduje się w Państwowym Muzeum Ermitażu w Petersburgu i został wykonany techniką olejną na płótnie.
Opis obrazu
Dzieło jest przykładem realistycznego stylu, pełnego psychologicznej głębi oraz duchowości. Rembrandt mistrzowsko operuje światłem i cieniem, co nadaje obrazowi niezwykłą atmosferę.
Na pierwszym planie widzimy postacie marnotrawnego syna i ojca. Syn, ubrany w brudne i strzępiaste odzienie, ma ogoloną głowę i rany, które symbolizują jego cierpienie. Jego bosa stopa, dotykająca ziemi, wyraża uniżoność i szacunek wobec ojca.
Postać ojca emanuje uczuciem wybaczenia. Jego dłonie są kontrastowe – jedna jest twarda i spracowana, druga smukła i delikatna, co może sugerować różnorodność w relacjach rodzinnych. Ubranie ojca, choć ubogie, jest starannie skomponowane, co podkreśla jego dostojeństwo.
W tle obrazu znajduje się wierny syn, który pozostał z ojcem. Jego bogate ubranie i zdziwiona mina pokazują rozczarowanie wobec reakcji ojca na powrót marnotrawnego syna, który roztrwonił otrzymane bogactwa.
Na obrazie pojawiają się również tajemnicze twarze sług w półmroku, co budzi spekulacje na temat ewentualnych poprawek dokonanych przez innego artystę.
Rembrandt podejmował temat powrotu syna marnotrawnego w rysunkach już trzydzieści lat wcześniej, co świadczy o jego długotrwałym zainteresowaniu tym motywem.
