Polimery ciekłokrystaliczne (LCP z ang. liquid crystal polymer) – polimery zdolne do generowania faz ciekłokrystalicznych.
Większość polimerów ciekłokrystalicznych zawiera w swojej strukturze znane z niskocząsteczkowych ciekłych kryształów ugrupowania o kształcie zbliżonym do pręta lub dysku. Ugrupowania te mogą być wbudowane w główne łańcuchy polimerów, lub mogą być przyłączone jako ugrupowania boczne. Znane są też polimery nie posiadające typowych ugrupowań znanych z ciekłokrystalicznych związków organicznych a mimo to generujące fazy ciekłokrystaliczne.
Najważniejszą zaletą polimerów ciekłokrystalicznych w porównaniu do ciekłych kryształów opartych na związkach niskocząsteczkowych jest ich podwyższona odporność mechaniczna. Można z nich np. formować folie, które nie zmieniają swojego kształtu po przejściu do stanu ciekłokrystalicznego. Można by z nich np. wykonywać nietłukące się wyświetlacze, jednak jak dotąd przeszkodą w otrzymywaniu wyświetlaczy na bazie polimerów ciekłokrystalicznych są ich zbyt długie czasy reakcji na zmiany pola elektrycznego.
Polimery ciekłokrystaliczne znalazły jednak wiele innych zastosowań. M.in:
* stosuje się je jako elementy piezoelektryczne
* wykorzystuje się je do budowy elementów do optyki nieliniowej
* stosuje się je jako membrany, których przepuszczalnością można sterować za pomocą pola elektrycznego
* są stosowane jako indykatory temperatury
* podejmowane są próby stosowania ich w nanomaszynach i nanoelektronice.
Do najbardziej znanych klas polimerów ciekłokrystalicznych można zaliczyć:
* głównołańcuchowe poliestry i poliamidy – m.in. kevlar
* bocznołańcuchowe poliolefiny
* bocznołańcuchowe polisiloksany.
Nazwy handlowe i producenci:
* Xydar producent Solvay,
* Vectra producent Ticona,
* Ultrax,
* Victrex,
* Zenite
Bibliografia
* Włodzimierz Stańczyk, rozdział 10 w: praca zbiorowa Chemia Polimerów, red. Zbigniew Florjańczyk, Stanisław Penczek, Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej, 1998, tom 3, .
Ciekłokrystaliczne, polimery
