Połączone Zakony Rycerski i Szpitalny św. Łazarza z Jerozolimy oraz Królewski Najświętszej Marii Panny z Góry Karmel
Połączone Zakony Rycerski i Szpitalny św. Łazarza z Jerozolimy oraz Królewski Najświętszej Marii Panny z Góry Karmel powstały w 1608 roku w wyniku unii personalnej na stanowiskach wielkich mistrzów obu zakonów.
Geneza
Historia zakonu św. Łazarza sięga XI wieku, kiedy to został założony w Ziemi Świętej. W 1604 roku Filibert markiz de Nerestang został wielkim mistrzem zakonu, a król Francji Henryk IV ogłosił się jego protektorem. W 1607 roku utworzono nowy zakon, który połączył się z zakonem św. Łazarza w 1608 roku. Papież Innocenty X w 1645 roku zatwierdził tę unię.
Historia
Połączenie zakonów przyczyniło się do rozwoju ich działalności szpitalnej. Król Francji przekazał środki na szpitale, a zakony przejęły majątki rozwiązanych instytucji. W XVII wieku rycerze zakonu św. Łazarza zyskali prawo do noszenia tytułów rycerskich. W XVIII wieku zreorganizowano sposób przyjęć do zakonów, ograniczając je do najlepszych absolwentów Królewskiej Szkoły Wojskowej.
Po rewolucji francuskiej majątki zakonów zostały upaństwowione, a zakony zlikwidowane, mimo że formalnie przestały istnieć dopiero w XX wieku. Zakon św. Łazarza zachował swoje uprawnienia jako organizacja międzynarodowa.
Insygnia
Insygnia połączonych zakonów obejmowały krzyż ośmioramienny z wizerunkiem wskrzeszenia Łazarza oraz Najświętszej Marii Panny. Od 1830 roku, po likwidacji zakonu NMP, insygniami lazarytów stał się zielony krzyż z białą bordiurą.
Strój zakonny
Rycerze nosili białą atłasową dalmatykę z krzyżem oraz aksamitny płaszcz rycerski. Kapelani zakonu mieli czarne habity z naszytym krzyżem.
Wielcy mistrzowie
- Filibert, markiz de Nerestang (1604-1620)
- Klaudiusz, markiz de Nerestang (1620-1639)
- Karol, markiz de Nerestang (1639-1644)
- Karol-Achilles, markiz de Nerestang (1645-1673)
- François Michel Le Tellier de Louvois (1673-1691)
- Ludwik Burbon, książę de Chartres (1720-1752)
- Ludwik August de Bourbon (1757-1773)
- Ludwik Stanisław Ksawery de Bourbon (1773-1814)
- Klaudiusz Ludwik, książę de La Châtre (1814-1824)
- Rada Oficerów (1824-1840)
Po przywróceniu monarchii Burbonów w 1814 roku, zakon na krótko powrócił do świetności, jednak w 1830 roku jego status został ponownie zagrożony. Zakon św. Łazarza przetrwał jako niezależna organizacja.
