Pokój kaliski
Pokój kaliski to traktat pokojowy między Polską a Zakonem Krzyżackim, który został zawarty 8 lipca 1343 roku w Kaliszu. W wyniku tego porozumienia król Kazimierz III Wielki zrezygnował z praw do ziem chełmińskiej, michałowskiej oraz Pomorza Gdańskiego, odzyskując Kujawy i ziemię dobrzyńską. Ratyfikacja traktatu miała miejsce 23 lipca 1343 roku podczas spotkania króla z wielkim mistrzem Ludolfem Königiem.
Pokój ten zakończył wojnę polsko-krzyżacką, która rozpoczęła się w 1327 roku. Choć oznaczał on terytorialne ustępstwa ze strony Polski, był konieczny dla ochrony polskiej racji stanu. Zakon krzyżacki, mimo papieskiego wyroku stwierdzającego przynależność spornych ziem do Polski, nie zgodził się na ich dobrowolne oddanie. Papież Benedykt XII nie uznał postanowień procesu warszawskiego, co zmusiło Kazimierza III do podjęcia decyzji o zawarciu pokoju.
Warunki traktatu
Na mocy traktatu, Kazimierz III Wielki zrzekł się tytułu pana Pomorza, jednak uznawano wcześniejsze zwierzchnictwo Polski nad tymi ziemiami. Król nie potwierdzał praw Zakonu do Pomorza, a zrzekając się praw, przyjął formułę darowizny, co implikowało, że Zakon uznawał te ziemie za wcześniej polskie.
- Król zrzekł się tytułu pana Pomorza.
- Ziemie chełmińska i michałowska były uznawane za polskie.
- Krzyżacy zobowiązali się do pomocy wojskowej i honorowych danin.
- W przypadku konfliktu z Polską, Zakon mógł utracić prawa do darowizn.
Mimo że traktat odsuwł możliwość natychmiastowego odzyskania Pomorza, miał kluczowe znaczenie dla idei zjednoczenia tych ziem z Królestwem Polskim. Układ kaliski został potwierdzony w 1404 roku przez pokój w Raciążku.
