Podatek wyrównawczy w PRL
Podatek wyrównawczy był elementem systemu podatkowego w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, obowiązującym od 1 stycznia 1958 do 31 grudnia 1991. Dotyczył on podatników indywidualnych, a jego głównym celem było dodatkowe opodatkowanie osób, których dochody w danym roku przekroczyły ustalony przez Ministerstwo Finansów limit.
Zakres zastosowania
Podatek wyrównawczy obejmował różne grupy zawodowe, w tym:
- artystów i twórców (tzw. „wolne zawody”)
- pracowników zatrudnionych w gospodarce uspołecznionej
Osoby, których dochody przekraczały określony limit, były zobowiązane do składania zeznania podatkowego. W przeciwieństwie do nich, podatnicy o niższych dochodach nie mieli takiego obowiązku.
Stawki i ulgi
Kwoty przekraczające ustalony limit były opodatkowane według progresywnej skali, która wynosiła od 10% do 50%. W systemie istniały także różne ulgi i odliczenia, w tym:
- odliczenia na budowę lub remont domu
Specjalne zasady dla twórców
Dla osób wykonujących zawody twórcze, które otrzymywały honoraria sporadycznie (np. literaci), wprowadzono możliwość przechowywania tych honorariów na specjalnym rachunku bankowym. W takim przypadku opodatkowane były jedynie kwoty pobrane z tego rachunku, jeśli w roku podatkowym przekroczyły ustalony limit.
