Pniarka brzozowy
Pniarek brzozowy (Fomitopsis betulina) to gatunek grzybów z rodziny pniarkowatych (Fomitopsidaceae), występujący na całej półkuli północnej, w tym w Polsce, gdzie jest powszechny.
Systematyka i nazewnictwo
W polskiej literaturze mykologicznej znany również jako huba brzozowa, żagiew brzozowa lub porek brzozowy. Jego klasyfikacja obejmuje: Fomitopsis, Fomitopsidaceae, Polyporales.
Morfologia
- Kapelusz: Jednoroczny owocnik o średnicy 10–30 cm, przyrośnięty do pnia, z górną stroną szarobiaławą do brązowej, matową i pękającą.
- Rurki: Długość 1,5–5 mm, u młodych białe, u starszych słomkowożółte. Pory okrągłe, smak cierpki.
- Miąższ: Biały, jednolity, korkowaty po wyschnięciu.
- Wysyp zarodników: Biały, nieamyloidalny, zarodniki cylindryczne o wymiarach 5–7 × 1,5-2 µm.
Występowanie i siedlisko
Pniarek brzozowy rośnie głównie na brzozach, w lasach, parkach oraz w pobliżu dróg. Młode owocniki pojawiają się od sierpnia do października, a obumarłe można spotkać przez cały rok. Grzyb ten może pasożytować na nim Hypocrea pulvinata.
Znaczenie lecznicze
Pniarek brzozowy jest grzybem leczniczym, stosowanym w medycynie ludowej do tamowania krwawień. Zawiera kwasy polyporenowe i betulinowy, które mają działanie bakteriobójcze oraz antynowotworowe. W badaniach wykazano, że wyciąg z owocników hamuje wzrost komórek nowotworowych.
Ekologia
Grzyb ten stanowi ważne źródło pokarmu oraz siedlisko dla wielu gatunków zwierząt. W badaniach wschodniej Kanady zidentyfikowano 257 gatunków stawonogów związanych z pniarkiem brzozowym.
Przypisy
Kategoria: Pniarkowate
Kategoria: Mykobiota Polski
