Historia konstrukcji pistoletu maszynowego Typ 100
Prace nad japońskim pistoletem maszynowym rozpoczęto w latach 20. XX wieku. Pierwsze projekty powstały w latach 1924-1925 pod kierunkiem generała Kijirō Nambu. Początkowe prototypy były nieudane i odrzucane w trakcie prób.
W wyniku trudności w tworzeniu własnych konstrukcji, Japonia zakupiła niewielkie ilości pistoletów maszynowych SIG M1920 oraz MP34/I, które były używane w walkach w Chinach. Ich skuteczność w walce na krótkim dystansie przyczyniła się do dalszego rozwoju japońskich pistoletów maszynowych.
W 1935 roku Nambu opatentował pistolet oznaczony jako Typ II Model A, który został odrzucony przez armię, ale częściowo wykorzystany przez Japońską Cesarską Marynarkę Wojenną. Duża zawodność tego modelu zniechęciła do dalszych zakupów.
W 1939 roku powstał Typ III Model A, a po testach zmodernizowana wersja Typ III Model B została przyjęta do uzbrojenia jako pistolet maszynowy Typ 100. Produkcja rozpoczęła się w sierpniu 1942 roku, obejmując wersje z kolbą stałą i składaną (oznaczane jako Typ 100/1).
Opis techniczny
Pistolet maszynowy Typ 100 był bronią samoczynną, działającą na zasadzie odrzutu zamka swobodnego. Strzelanie odbywało się z zamka otwartego w trybie seryjnym.
- Zasilanie: magazynkowe (30-nabojowe magazynki łukowe).
- Magazynki były umieszczane z lewej strony broni.
- Lufa w osłonie metalowej, z zaczepem bagnetu.
- Przyrządy celownicze: muszka i nastawny celownik krzywkowy.
Podsumowanie
Pistolet maszynowy Typ 100 był ważnym elementem uzbrojenia japońskich sił zbrojnych podczas II wojny światowej, łącząc w sobie doświadczenia z wcześniejszych modeli i odpowiadając na potrzeby armii w zakresie walki na bliskim dystansie.
