Pistolet maszynowy PPD
Pistolet maszynowy PPD, czyli Пистолет Пулемёт Дегтярёва (PPD), to radziecka broń używana w pierwszym okresie II wojny światowej. Został wyparty przez bardziej popularny pistolet maszynowy PPSz.
Historia konstrukcji
Prace nad pistoletami maszynowymi w ZSRR rozpoczęły się w latach 20. XX wieku, jednak początkowe próby były nieudane z powodu niewłaściwej amunicji. Dopiero w 1930 roku, po wprowadzeniu pistoletu TT oraz amunicji 7,62 × 25 mm, wznowiono prace nad nową bronią.
Przełomem był pistolet maszynowy PPD-34, który został przyjęty do uzbrojenia w 1935 roku. Jego produkcja rozwijała się od 1937 roku, a w 1939 roku zakończono produkcję PPD-34/38, uznając go za broń nieperspektywiczną.
Po niekorzystnych doświadczeniach z wojny radziecko-fińskiej, w 1940 roku wznowiono produkcję zmodernizowanego PPD-40. Wprowadzono zmiany, które jednak prowadziły do częstszych zacięć broni. Mimo to, do końca roku wyprodukowano około 80 tysięcy egzemplarzy.
Nowa konstrukcja, mająca zastąpić PPD-40, okazała się słabsza od pistoletu maszynowego PPSz, który ostatecznie wszedł do uzbrojenia. Nieliczne PPD pozostawały w użyciu, a niektóre trafiły do polskiej 1 Dywizji Piechoty im. T. Kościuszki oraz do armii fińskiej i Wehrmachtu.
Opis konstrukcji
Pistolet maszynowy PPD wz. 1940 to broń samoczynno-samopowtarzalna, działająca na zasadzie odrzutu swobodnego zamka. Umożliwia strzelanie z zamka otwartego, zarówno ogniem pojedynczym, jak i seriami. Zasilany jest z magazynków pudełkowych (20 nabojowych) lub bębnowych (73- a później 71-nabojowych). Przyrządy celownicze składają się z muszki i nastawnego celownika krzywiznowego.
Przypisy
Brak przypisów.
Bibliografia
Brak bibliografii.
Linki zewnętrzne
Kategoria: Radziecka broń strzelecka II wojny światowej
