„`html
Pistolet Stieczkina APS
Pistolet automatyczny Stieczkina APS (ros. Автоматический Пистолет Стечкина) został wprowadzony do uzbrojenia Armii Radzieckiej w 1951 roku, a jego konstruktorem był Igor Jakowlewicz Stieczkin. Pistolet powstał po II wojnie światowej, początkowo przystosowany do nabojów Tokariewa, a następnie do nowego standardowego naboju kal. 9 x 18 mm, który był używany w pistolecie Makarowa.
Historia
APS był przeznaczony dla oficerów oraz żołnierzy obsługujących pojazdy bojowe, gdzie potrzebna była duża siła ognia w kompaktowej formie. Niestety, nie spełnił oczekiwań z powodu niewygodnej kolby-futerału, co ograniczało jego praktyczne wykorzystanie. W 1975 roku zaprzestano jego produkcji, choć zyskał popularność wśród jednostek specjalnych, w tym radzieckich komandosów w Kabulu w 1979 roku.
Konstrukcja
Pistolet APS działa na zasadzie odrzutu swobodnego zamka i jest w całości stalowy. Posiada mechanizm uderzeniowy kurkowy z napinaniem Double Action oraz przełącznik rodzaju ognia, który działa również jako bezpiecznik. Pistolet zasilany jest 20-nabojowym magazynkiem umieszczonym w chwycie. Charakterystyczną cechą jest opóźniacz w chwycie, który zmniejsza szybkostrzelność.
Użytkowanie
Pistolet był ciężki i niewygodny w noszeniu, co wpływało na celność podczas strzelania. W latach 70. powstała wersja z wydłużoną lufą i tłumikiem, znana jako APB, przeznaczona dla jednostek specjalnych. W latach 90. APS zyskał na popularności wśród policji i ochrony, oferując lepszą celność i pojemność magazynka niż pistolet Makarowa. Dziś jest wykorzystywany przez rosyjską policję oraz armię Ukrainy, głównie ze względu na tanią amunicję 9 x 18 mm Makarowa.
Przypisy
[Brak przypisów]
Bibliografia
- [Brak źródeł]
„`
