Piskorz (Misgurnus fossilis) to gatunek słodkowodnej ryby z rodziny piskorzowatych (Cobitidae).
Występowanie
Piskorz występuje w Europie, od północno-zachodniej Francji po Wołgę, na południu sięgając Alp, a na północy rzeki Newy. Unika Skandynawii, Wysp Brytyjskich i Krymu. Preferuje wody słabo natlenione, często zamieszkując zbiorniki o mulistym dnie, takie jak rowy melioracyjne, kanały oraz starorzecza. Dzień spędza ukryty przy dnie, a przy gwałtownych zmianach ciśnienia pływa blisko powierzchni.
Opis
Piskorz osiąga długość do 30 cm i charakteryzuje się podłużnym, walcowatym ciałem. Wokół otworu gębowego ma 10 wąsików, a jego łuski są niewielkie. Samce mają dłuższe płetwy piersiowe niż samice. Grzbiet i głowa są brązowe, a boki i brzuch żółte lub pomarańczowoczerwone, z ciemną smugą biegnącą wzdłuż boków. Płetwy są żółtobrązowe z ciemnymi plamkami. Piskorz potrafi oddychać powietrzem atmosferycznym przez jelito i wydaje charakterystyczny gwizd, gdy jest wyjęty z wody.
Odżywianie
Piskorz jest rybą nocną, żywiącą się głównie bezkręgowcami, takimi jak larwy owadów i małe skorupiaki. W trudnych warunkach, gdy dostępność pożywienia jest niska, może zjadać martwą materię organiczną.
Rozród
Trze się gromadnie w maju i czerwcu na płyciznach. Samica składa od 5000 do 30000 ziaren ikry, które przykleja do roślin wodnych. Świeżo wylęgłe larwy mają zewnętrzne skrzela, które zanikają po kilku dniach, gdy narybek zaczyna żerować samodzielnie.
Ochrona
W Polsce piskorz jest objęty częściową ochroną gatunkową. Został wpisany do Polskiej czerwonej księgi zwierząt w kategorii NT (gatunki niższego ryzyka, ale bliskie zagrożenia) oraz w klasyfikacji IUCN zaliczony do kategorii LC (najmniejszej troski).
