Piotr Ignacy Bieńkowski
Piotr Ignacy Bieńkowski (1865-1925) był wybitnym polskim archeologiem, uważanym za twórcę „polskiej szkoły archeologicznej”. Urodził się w Romanówce koło Brodów, a zmarł w Chylinie. Był ojcem Agnieszki Dobrowolskiej oraz miał dwóch synów, Andrzeja i Krzysztofa.
Biografia i edukacja
Bieńkowski pochodził z rodziny szlacheckiej. Po ukończeniu Gimnazjum im. Franciszka Józefa we Lwowie w 1882 roku, studiował na Uniwersytecie Lwowskim, gdzie uzyskał doktorat w 1888. Następnie kontynuował naukę w Berlinie oraz Wiedniu, Rzymie i Atenach, zdobywając wiedzę z zakresu historii starożytnej i archeologii.
W 1893 roku habilitował się i rozpoczął pracę na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie w 1897 roku objął Katedrę Archeologii Klasycznej. Stał się pierwszym polskim specjalistą w tej dziedzinie.
Kariera naukowa
Bieńkowski był profesorem nadzwyczajnym od 1897 roku, a od 1905 roku profesorem zwyczajnym. Pełnił różne funkcje, w tym dziekana Wydziału Filozoficznego i dyrektora Gabinetu Połączonych Zbiorów Sztuki i Archeologii. Pod jego kierunkiem rozwijała się archeologia na polskich uczelniach, a wśród jego uczniów byli znani naukowcy, tacy jak Edmund Bulanda czy Mieczysława Ruxerówna.
Badania i osiągnięcia
Bieńkowski specjalizował się w antycznej rzeźbie greckiej i rzymskiej, inicjując badania źródłowe w Polsce. Ustalił chronologię i typologię popiersi portretowych w rzeźbie rzymskiej oraz badał wpływ „barbarzyńców” na sztukę grecką i rzymską. Uczestniczył w wykopaliskach w Dolnej Nubii i podróżował po krajach śródziemnomorskich oraz Azji Mniejszej.
- Ogłosił ponad 80 prac naukowych, w tym:
- Krzysztofa Warszewickiego dzieła niewydane (1887)
- O Sarmatach i Roxolanach w sztuce rzymskiej (1902)
- O rzeźbach grecko-rzymskich na zamku XX. Czartoryskich w Gołuchowie (1920)
Członkostwo w organizacjach naukowych
Bieńkowski był członkiem wielu towarzystw naukowych, w tym Austriackiego Instytutu Archeologicznego oraz Towarzystwa Naukowego we Lwowie. Otrzymał również tytuł członka korespondenta Akademii Umiejętności.
Śmierć i dziedzictwo
Zmarł 10 sierpnia 1925 roku i został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Jego prace i zaangażowanie w rozwój archeologii w Polsce pozostają nieocenione.
