Piotr Bąk (1911-2000) – polski językoznawca, dydaktyk i wykładowca Uniwersytetu Łódzkiego.
Życiorys
Piotr Bąk ukończył Państwowe Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika w Łodzi, a następnie studiował na Wolnej Wszechnicy Polskiej, uzyskując w 1938 dyplom magistra filozofii. W 1962 obronił doktorat na Uniwersytecie Warszawskim, którego tematem była Gwara okolic Kramska. Bąk był aktywnym uczestnikiem wielu projektów badawczych dotyczących dialektologii, zbierając materiały gwarowe w terenie.
Pracował jako nauczyciel języka polskiego od 1930 roku, a także prowadził tajne nauczanie podczas II wojny światowej. Po wojnie, w latach 1960-1967, wykładał w łódzkim Studium Nauczycielskim. Od 1971 roku był starszym wykładowcą w Instytucie Filologii Polskiej, specjalizując się w kulturze żywego słowa.
Nagrody i członkostwo
Bąk był członkiem honorowym Towarzystwa Miłośników Języka Polskiego, w którym działał przez wiele lat.
Publikacje
Autor licznych publikacji dotyczących językoznawstwa, kultury żywego słowa oraz metodyki nauczania. Jego prace ukazywały się w czasopismach takich jak „Język Polski” i „Polonistyka”. Do najważniejszych publikacji należą:
- Słownictwo gwary okolic Kramska na tle kultury ludowej (1960)
- Gwara okolic Kramska w powiecie konińskim (1968)
- Nauka czytania i recytacji w wyższych klasach szkoły podstawowej (1972)
- Gramatyka języka polskiego. Zarys popularny (1977, 15 wydań)
- Czytanie i recytacja w klasach początkowych (1984)
Piotr Bąk pozostaje postacią znaczącą w polskiej lingwistyce i edukacji, a jego prace wciąż są cenione w środowisku akademickim.
