Pijut – Żydowska Poezja Religijna
Pijut (hebr. פיוט, l.mn. pijutim) to forma żydowskiej poezji religijnej, która powstała w średniowieczu, około V wieku. Jej twórcami byli poeci znani jako pajetani. Głównym celem pijutów było utrwalanie i rozpowszechnianie historii żydowskiej, szczególnie w okresach prześladowań bizantyjskich.
Rozwój i Wpływy
Pijut przyjął swoją ostateczną formę pod wpływem poezji arabskiej. Rymy stały się powszechne dopiero w X wieku. Forma ta odegrała kluczową rolę w odrodzeniu języka hebrajskiego, który zyskał na znaczeniu po okresie dominacji aramejskiego.
Najważniejsi Twórcy
Wśród najwybitniejszych twórców pijutim znajdują się:
- Jose ben Jose
- Janaj
- Szlomo ibn Gabirol
- Eliezer Hakallir
Wiele z tych utworów zostało włączonych do żydowskiej liturgii, co świadczy o ich znaczeniu w tradycji judaizmu.
Podsumowanie
Pijut to istotny element żydowskiej kultury, który łączy poezję z religijnym dziedzictwem, wpływając na rozwój języka hebrajskiego oraz liturgii judaistycznej.
