Piętro halne w Tatrach
Piętro halne, znane również jako piętro alpejskie, to obszar łąk wysokogórskich, charakteryzujący się umiarkowanie zimnym klimatem. W Polsce występuje jedynie w Tatrach, Karkonoszach oraz Beskidzie Żywieckim. W Tatrach znajduje się na wysokości 1800–2300 m n.p.m., natomiast w Beskidzie Żywieckim i Karkonoszach występuje na niższych wysokościach. Najlepiej rozwinięte jest w Tatrach, gdzie lokalne warunki wpływają na jego zasięg.
Cechy charakterystyczne piętra alpejskiego
- Obszar górski z grzbietami i stokami w Tatrach Zachodnich oraz cyrkami glacjalnymi w Tatrach Wysokich.
- Wierzchowiny przechodzą w stoki skalne.
- Stoki zakończone piargiem w Tatrach Wysokich.
- Dno dolin pokryte morenami i materiałem koluwialnym.
- Średnie temperatury od 0 do -2 stopni Celsjusza.
- Około 250 dni pokrywy śnieżnej w roku.
- Procesy geomorfologiczne, takie jak osuwiska i lawiny.
Roślinność piętra alpejskiego
Roślinność jest zdominowana przez niskie murawy, znane jako hale, których skład gatunkowy różni się w zależności od podłoża. Na podłożu granitowym występują m.in. sit skucina, kostrzewa niska oraz mietlica skalna. Na wapiennym dominuje sesleria tatrzańska i kostrzewa pstra. W obydwu lokalizacjach można spotkać żyworodną formę wiechliny alpejskiej oraz krzewinki borówek. W Tatrach Zachodnich tworzą one intensywnie czerwone łany w okresie jesiennym.
Zwierzęta piętra alpejskiego
W faunie piętra alpejskiego można spotkać rzadkie gatunki ptaków, takie jak pomurnik i płochacz halny. To również habitat kozic i świstaków, a także miejsce żerowania niedźwiedzi brunatnych. Dawniej obszar ten był wykorzystywany do wypasu owiec, co prowadziło do erozji i zniszczenia roślinności. Obecnie wypas w rejonie piętra alpejskiego nie jest już prowadzony.
