Pies Przeciwpancerny
Pies przeciwpancerny, znany również jako psia mina (ros. Противотанковая собака), to zwierzę przeszkolone do wbiegania pod pojazdy gąsienicowe wroga, by zdetonować przymocowane materiały wybuchowe. Tego rodzaju psy były szkolone w Związku Radzieckim przed i w trakcie II wojny światowej celem zwalczania jednostek pancernych nieprzyjaciela.
Historia
W 1924 roku Rada Wojskowa ZSRR zatwierdziła wykorzystanie psów w wojsku do różnych zadań, w tym ratownictwa i walki. W latach 30. XX wieku opracowano koncepcję psów jako „mobilnych min”. W Moskwie powstały specjalistyczne szkoły szkolenia psów, gdzie wkrótce otwarto dwanaście regionalnych placówek, w tym trzy dedykowane do szkolenia psów przeciwpancernych.
Szkolenie
Psy były szkolone poprzez głodzenie i zachęcanie ich do wbiegania pod czołgi, gdzie mogły zdobyć jedzenie. Dostosowywano także warunki szkoleniowe, aby psy przyzwyczaiły się do hałasu i ruchu na polu bitwy. W 1941 roku powołano jednostki specjalne z psami przeciwpancernymi, z których każda liczyła 504 psy.
Zastosowanie bojowe
Pierwsze użycie psów przeciwpancernych miało miejsce w lipcu 1941 roku, jednak zakończyło się niepowodzeniem. Armia Czerwona zmieniła taktykę, ucząc psy zbliżania się do czołgów od tyłu oraz stosując je w miastach, gdzie łatwiej mogły się zbliżyć do celu. Mimo trudności w ich użyciu, w II wojnie światowej wzięło udział ponad 9,5 tysiąca psów, które zniszczyły według oficjalnych danych 304 czołgi nieprzyjaciela.
Skuteczność
Skuteczność psów przeciwpancernych była ograniczona z powodu kilku czynników:
- Trudność w odtworzeniu zapachu niemieckich czołgów.
- Warunki bitewne, które stresowały psy.
- Nieodważne podejście psów do czołgów, co czyniło je łatwymi celami.
- Brak agresji w stosunku do żołnierzy, co pozwalało na łatwe ich zwabienie.
Radziecka propaganda
W radzieckiej propagandzie podkreślano znaczący udział psów przeciwpancernych w kluczowych bitwach II wojny światowej. Ich obecność miała na celu zwiększenie stresu wśród niemieckich załóg czołgów oraz skłonienie ich do otwierania włazów, co czyniło je łatwym celem dla snajperów. Po wojnie kontynuowano szkolenie psów do podobnych zadań, a ostatnie psy przeciwpancerne zostały wycofane z armii rosyjskiej w 1996 roku.
