I Wojna w Zatoce Perskiej
I Wojna w Zatoce Perskiej, znana również jako operacja „Pustynna Burza”, miała miejsce w latach 1990-1991 i była odpowiedzią na inwazję Iraku na Kuwejt. Konflikt ten był istotnym wydarzeniem w historii współczesnej, mającym wpływ na politykę międzynarodową oraz sytuację w regionie Bliskiego Wschodu.
Geneza konfliktu
Inwazja Iraku na Kuwejt miała miejsce 2 sierpnia 1990 roku, co wywołało międzynarodowe oburzenie. Irak, kierowany przez Saddama Husajna, oskarżał Kuwejt o nielegalne wydobycie ropy naftowej z jego pól. Reakcją na agresję Iraku była szybka mobilizacja sił koalicyjnych, złożonych z 34 państw.
Interwencja międzynarodowa
W odpowiedzi na inwazję, Rada Bezpieczeństwa ONZ nałożyła na Irak sankcje ekonomiczne i wydała rezolucję wzywającą do wycofania wojsk z Kuwejtu. Po zakończeniu okresu ultimatum, 17 stycznia 1991 roku, rozpoczęła się operacja „Pustynna Burza”.
Przebieg działań wojennych
- Faza powietrzna: Rozpoczęła się intensywnym bombardowaniem irańskich celów, mającym na celu zniszczenie infrastruktury militarnej.
- Faza lądowa: Zainicjowana 24 lutego 1991 roku, szybko doprowadziła do wyparcia wojsk irackich z Kuwejtu.
Operacja zakończyła się 28 lutego 1991 roku, kiedy to Kuwejt został wyzwolony, a koalicja międzynarodowa ogłosiła zwycięstwo.
Skutki wojny
I Wojna w Zatoce Perskiej miała znaczące konsekwencje, zarówno regionalne, jak i globalne. Do najważniejszych z nich należą:
- Ugruntowanie obecności wojsk amerykańskich w regionie.
- Wzrost napięć w relacjach z Irakiem, co doprowadziło do kolejnych konfliktów.
- Zmiany w polityce energetycznej państw zachodnich.
Konflikt ten stanowił również ważny punkt odniesienia dla przyszłych interwencji wojskowych, wpływając na strategie i decyzje międzynarodowe w kolejnych latach.
