Pierwsi ludzie na Księżycu
Powieść science fiction autorstwa Herberta George’a Wellsa, opublikowana w 1901 roku, eksploruje tematy organizacji społeczeństwa oraz trudności w kontaktach z cywilizacjami pozaziemskimi.
Przekłady
Pierwszy polski przekład, autorstwa Marii Strebeyko, ukazał się w 1902 roku w tygodniku dla dzieci i młodzieży „Wieczory Rodzinne”, a w formie książkowej w 1905 roku. Inne przekłady powstały dzięki Stanisławowi Mazanowskiemu (1921) i Witoldowi Chwalewikowi (1959).
Zarys fabuły
Fabuła opowiada o wyprawie dwóch bohaterów: Bedforda, zamożnego biznesmena, oraz jego przyjaciela Cavora, wynalazcy substancji antygrawitacyjnej – cavoritu. Wyruszają oni na Księżyc za pomocą pojazdu stworzonego z tego materiału, który znosi działanie grawitacji.
Na Księżycu odkrywają cywilizację Selenitów, które funkcjonują na wzór mrowiska, z różnymi kastami wyspecjalizowanymi w różnych rolach. Po oddaleniu się od pojazdu, mężczyźni gubią się w roślinności, a po zażyciu halucynogennych grzybów zostają uwięzieni przez Selenitów. Początkowo nie mogą nawiązać z nimi kontaktu, a w końcu udaje im się uciec na powierzchnię, odkrywając, że Księżyc zawiera złoto.
Podczas poszukiwań pojazdu, Cavor zostaje ponownie pojmany. Na Ziemię wraca tylko Bedford, który zdobywa złote przedmioty, ale przez nieostrożność traci pojazd i nie potrafi ponownie wytworzyć cavoritu.
Cavor, pozostając na Księżycu, nawiązuje kontakt z wyższą kastą Selenitów, jednak ludzka agresja budzi ich odrazę. Ostatecznie kontakt radiowy urywa się w momencie, gdy Cavor próbuje przekazać informacje o cavoricie.
Podsumowanie
Powieść Wellsa nie tylko ukazuje wyobrażenia o podróżach kosmicznych, ale także stawia pytania dotyczące interakcji między różnymi cywilizacjami. Konflikty i nieporozumienia między Ziemianami a Selenitami stanowią centralny motyw fabuły, podkreślając ludzką naturę i jej konsekwencje.
