Pieczyngowie
Pieczyngowie, znani również z różnych nazw w różnych kulturach (np. печенѣгъ w staroruskiej, Πατζινάκος w greckiej, Bjanak w arabskiej), byli związkiem kilku plemion koczowniczych, prawdopodobnie z grupy oguzyjskiej. Ich migracje rozpoczęły się w VIII wieku z Azji Środkowej, prowadząc do osiedlenia się między dolnym biegiem Wołgi a rzeką Jaik.
Historia
W VIII wieku Pieczyngowie zamieszkiwali okolice jeziora Bałchasz, gdzie toczyli walki z Ujgurami. Po przegranej z Ujgurami, przemieścili się na zachód w okolice Kaganatu Chazarskiego, gdzie walczyli z Oguzami. W IX wieku Pieczyngowie, zmuszając Węgrów do migracji, osiedlili się nad Donem, gdzie podlegali Chazarom, z którymi prowadzone były zacięte walki.
W roku 965, po zniknięciu Kaganatu Chazarskiego, Pieczyngowie zaczęli atakować Ruś. W 972 roku pokonali wojska książęcia Światosława I, co skłoniło jego następcę, Włodzimierza, do budowy umocnień w celu obrony przed Pieczyngami.
W 1036 roku Pieczyngowie zostali pokonani przez Jarosława Mądrego i Połowców, co zmusiło ich do migracji na południe, między Dunajem a Dniestrem. W kolejnych dekadach kontynuowali swoje najazdy na Bałkany, spustoszając Bułgarię, Macedonię i Trację. W 1091 roku ich atak na Trację zakończył się klęską z rąk cesarza Aleksego I Komnena.
W następnych wiekach Pieczyngowie częściowo zostali zasymilowani z ludnością romańską i słowiańską. Część z nich mogła przetrwać do dziś na terenach Bułgarii jako Gagauzi, a niektórzy z mieszkańców Bułgarii, znani jako Szopowie, mogą być ich potomkami.
Etymologia
Według Maksa Vasmera, etnonim „Pieczyngowie” wywodzi się od form *bаčаnаk i *раčаnаk, związanych z terminem „mąż starszej siostry”. Podobne nazwy występują w innych językach turkijskich, co wskazuje na ich wspólne korzenie. Nazwy miejscowości, takie jak Peczeniżyn w Polsce, również pochodzą od tego etnonimu.
