Philippe de Milly
Philippe de Milly (zm. 3 kwietnia 1171) był siódmym wielkim mistrzem zakonu templariuszy, pełniącym tę funkcję od 1169 do 1171 roku.
Życiorys
Wywodził się z pikardyjskiego rodu, który osiedlił się w Syrii. Był synem Gwidona de Milly, rycerza, który przybył do Ziemi Świętej podczas I krucjaty, oraz jego żony Stefanii z Flandrii. Philippe miał trzech braci, a on sam był prawdopodobnie najstarszym z nich.
Poślubił Izabellę, dziedziczkę lenna Zajordanii, które później zamienił na Nablus w pobliżu Jerozolimy. Z małżeństwa mieli troje dzieci:
- Rainiera (zmarłego w dzieciństwie),
- Helenę, żonę Waltera III de Brisebarre, pana Bejrutu,
- Stefanię, która była żoną trzech mężczyzn: Onfroya III de Toron, Milesa de Plancy oraz Rejnalda de Châtillon.
Jako pan Nablusu, Philippe stał się jednym z najważniejszych baronów Królestwa Jerozolimskiego. W 1144 roku królowa Melisanda wysłała go na pomoc oblężonej Edessie, jednak dotarł tam po upadku miasta. Uczestniczył także w oblężeniu Damaszku podczas II krucjaty w 1148 roku.
Po śmierci żony w 1166 roku wstąpił do zakonu templariuszy. Został wybrany na wielkiego mistrza pod wpływem króla Amalryka, któremu był wiernym doradcą. Po dwóch latach zrezygnował z tej funkcji z nieznanych powodów. Towarzyszył następnie królowi w podróży do Konstantynopola, jednak zmarł przed dotarciem do celu.
