Dzisiaj jest 23 stycznia 2025 r.
Chcę dodać własny artykuł
Reklama

Perlak

Chcę dodać własny artykuł

Perlak (guz perlisty)

Perlak, znany również jako guz perlisty, to guzowaty twór zapalny, który najczęściej rozwija się w uchu środkowym, chociaż może występować też w innych narządach, takich jak zatoki przynosowe czy przewód słuchowy zewnętrzny. Charakteryzuje się rozrostem nabłonka wielowarstwowego płaskiego w kości skroniowej oraz destrukcją kości, prowadząc do przewlekłego perlakowego zapalenia ucha środkowego.

Historia

Pierwsze badania nad perlakiem datuje się na XIX wiek. W 1829 roku Cruveilher nazwał go guzem perłowym, a w 1838 Müller wprowadził termin cholesteatoma. Pomimo zmian w teorii powstawania perlaka, termin ten jest używany do dziś.

Teorie powstawania perlaka

  • Teoria migracji – nabłonek skóry przewodu słuchowego wrasta do jamy bębenkowej przez perforację błony bębenkowej.
  • Teoria metaplazji – błona śluzowa jamy bębenkowej przekształca się w nabłonek płaski, co może prowadzić do perlaków wrodzonych.
  • Teoria wszczepienna – komórki nabłonka mogą być wszczepione do ucha środkowego podczas operacji lub w wyniku aspiracji wód płodowych.

Patomorfologia

Perlak składa się ze złuszczonych warstw nabłonka, bogatych w kryształki cholesterolu i keratyny, otoczonych torebką zwaną macierzą perlaka. W macierzy obecne są mediatory stanu zapalnego, które prowadzą do osteolizy. Masy nabłonka sprzyjają rozwojowi bakterii, co skutkuje przewlekłymi wyciekami z ucha.

Podział perlaków

  • Perlak wrodzony – rozwija się za niezmienioną błoną bębenkową, związany z przetrwałą tkanką embrionalną.
  • Perlak nabyty – rozwija się po urodzeniu, dzieląc się na:
    • Perlak pierwotny – powstaje z wciągnięcia błony bębenkowej, często bez perforacji.
    • Perlak wtórny – rozwija się po istniejącej perforacji błony bębenkowej.

Wznowa a nawrót perlaka

Wznowa perlaka to jego ponowny rozwój po niecałkowitym usunięciu mas perlakowych, natomiast nawrót to rozwój perlaka w nowej błonie bębenkowej, gdzie mogą wystąpić warunki sprzyjające jego tworzeniu.

Bibliografia

  • Otolaryngologia kliniczna. red. A. Zakrzewski. PZWL, Warszawa 1981.
  • Otorynolaryngologia praktyczna – podręcznik dla studentów i lekarzy. Tom I. red. G. Janczewski. Via Medica, Gdańsk 2005.
  • Krystyna Kubicka, Wanda Kawalec, Pediatria. PZWL, Warszawa 2003.