Pericle Felici
Pericle Felici (1 sierpnia 1911 – 22 marca 1982) był włoskim duchownym katolickim i kardynałem, który odegrał znaczącą rolę w Kościele katolickim w XX wieku.
Życiorys
Felici ukończył seminarium w Segni oraz studia na rzymskich uczelniach, w tym Papieskim Uniwersytecie Laterańskim. Święcenia kapłańskie otrzymał 28 października 1933 roku. W latach 1934-1938 uczył na Papieskim Uniwersytecie Św. Apolinarego, a następnie został jego rektorem (1938-1948) oraz wykładowcą na Uniwersytecie Laterańskim.
W swoich wczesnych latach kariery zyskał tytuły tajnego szambelana papieskiego i prałata domowego. Od 1947 do 1960 roku był audytorem Roty Rzymskiej oraz ojcem duchowym Seminarium Papieskiego w Rzymie (1950-1959).
W 1960 roku mianowany sekretarzem generalnym Centralnej Komisji Przygotowawczej do Soboru Watykańskiego II. 3 września 1960 roku został arcybiskupem tytularnym Samosoty, a sakrę biskupią przyjął 28 października tego samego roku z rąk papieża Jana XXIII. Od 1962 do 1965 roku był sekretarzem generalnym Soboru Watykańskiego II.
W 1967 roku papież Paweł VI mianował go proprezydentem Papieskiej Komisji Rewizji Kodeksu Prawa Kanonicznego oraz wyniósł do godności kardynalskiej, nadając mu tytuł diakona Sant’Apollinare alle Terme Neroniane-Alessandrine. Od tego czasu pełnił funkcję prezydenta Papieskiej Komisji Interpretacji Dekretów Soboru Watykańskiego II oraz prefekta Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej (od 1977 roku).
Felici brał udział w sesjach Światowego Synodu Biskupów oraz w dwóch konklawe w 1978 roku, gdzie ogłaszał wybór nowych papieży oraz nakładał im paliusze. W 1979 roku został podniesiony do godności kardynała prezbitera i uczestniczył w I sesji plenarnej Kolegium Kardynalskiego w Watykanie.
Podsumowanie
Pericle Felici był wpływowym duchownym, który odegrał kluczową rolę w Soborze Watykańskim II oraz w rewizji Kodeksu Prawa Kanonicznego. Jego praca i zaangażowanie w Kościół katolicki pozostawiły trwały ślad w historii.
