Pax Romana – Pokój Rzymski
Pax Romana, czyli pokój rzymski, to okres stabilizacji wewnętrznej i zewnętrznej Imperium Rzymskiego, który rozpoczął się po zakończeniu wojen domowych u schyłku republiki rzymskiej w I wieku p.n.e. Czas ten jest często utożsamiany z rządami Oktawiana Augusta, nazywanym również Pax Augusta.
Okres Pax Romana
Pax Romana trwała od ustanowienia pryncypatu przez Augusta w 27 r. p.n.e. do śmierci Marka Aureliusza w 180 r. n.e. W tym czasie większość mieszkańców imperium cieszyła się względnym spokojem, mimo że zdarzały się krótkie okresy walk wewnętrznych.
Wojny domowe i zewnętrzne
Wśród najważniejszych konfliktów wewnętrznych wyróżniają się:
- Wojna domowa po śmierci Nerona, znana jako rok czterech cesarzy (69 r. n.e.)
- Wojna domowa po zamordowaniu cesarza Pertynaksa w 193 r. n.e.
W porównaniu do innych okresów w historii Rzymu, Pax Romana charakteryzowała się mniejszą liczbą krwawych zmagań wewnętrznych. Większość wojen toczyła się poza granicami imperium, a ich celem była ekspansja terytorialna.
Złoty wiek cesarstwa
Szczytowy okres pokoju i dobrobytu przypadał na tzw. złoty wiek cesarstwa (96–180 r.n.e.), obejmujący panowanie cesarzy:
- Nerwy
- Trajana
- Hadriana
- Antonina Piusa
- Marka Aureliusza
Choć w czasie panowania Marka Aureliusza rozpoczęły się ataki plemion germańskich, które przekroczyły granice i spustoszyły prowincje naddunajskie, to ogólnie okres Pax Romana pozostaje jednym z najbardziej stabilnych czasów w historii Imperium Rzymskiego.
