Pawęż (pawęza)
Pawęż, znana również jako pawęza, to rodzaj dużej, prostokątnej tarczy drewnianej, która osiąga wysokość do 1,9 m. Wprowadzenie tego typu uzbrojenia miało miejsce około XIV wieku, a do XVI wieku była powszechnie stosowana przez piechotę.
Charakterystyka pawęży
Pawęż jest ciężką tarczą, wykonaną z drewna, która z wierzchu pokryta jest blachą lub skórą. Posiada ona wypukłość w środkowej części oraz uchwyt do chwytu oburęcznego. Wewnątrz tarczy zazwyczaj znajdują się pasy do przenoszenia. Jej dolna krawędź często wyposażona jest w ostrogę, co umożliwia stabilne osadzenie w ziemi. Czasami stosowano również drewniany wspornik dla dodatkowego podparcia. Niektóre pawęże miały wycięcia w górnej części, co ułatwiało korzystanie z kuszy lub broni palnej.
Pochodzenie i zastosowanie
Nazwa „pawęż” pochodzi od włoskiego miasta Pawia, gdzie tarcza ta miała być wprowadzona przez najemnych rycerzy walczących dla zakonu krzyżackiego. W Europie Wschodniej pawęż pojawiła się w XIII wieku, szczególnie na terenach Mazowsza, Prus i Litwy, gdzie początkowo używana była przez jazdę, a następnie zyskała popularność wśród piechoty.
- Użyteczność w oblężeniach
- Ochrona dla kuszników oraz zbrojnych posługujących się bronią palną
Kształt pawęży przypomina tarcze używane przez policję w czasie starć z demonstrantami, co pokazuje jej funkcjonalność w kontekście obrony i ochrony.
