Paweł Włodkowic z Brudzenia (ur. między 1370 a 1373, zm. po 9 października 1435) był polskim kapłanem, prawnikiem i pisarzem religijnym, a także rektorem Uniwersytetu Jagiellońskiego. Znany był jako obrońca interesów Polski w sporach z Zakonem Krzyżackim oraz jako prekursor tolerancji religijnej.
Życiorys
Urodził się jako syn Włodzimierza z rodu Dołęgów w Brudzeniu Dużym. Po ukończeniu studiów prawniczych na Uniwersytecie Padewskim, gdzie uzyskał tytuł licencjata dekretów, wrócił do Polski w 1411 roku, zostając kustoszem i kanonikiem krakowskim.
W latach 1414–1418 uczestniczył w soborze w Konstancji, gdzie był członkiem polskiego poselstwa. Tam, jako jeden z głównych autorów, zaprezentował stanowisko Polski w sporze z Zakonem Krzyżackim, co przyniosło korzystne rozstrzygnięcie dla Polski. Po jego śmierci kapituła krakowska przejęła jego dom, przeznaczając go na mieszkanie dla kanoników.
Poglądy
Włodkowic był wczesnym zwolennikiem idei tolerancji religijnej. Na soborze w Konstancji argumentował, że narody pogańskie mają prawo do zachowania swoich wierzeń i nie powinny być niepokojone w swoim państwie. Jego poglądy przyczyniły się do przyznawania nagród imienia Pawła Włodkowica za obronę praw i wolności.
Twórczość
Włodkowic był autorem wielu ważnych dzieł, w tym:
- Tractatus de annatis camerae apostolicae solvendis
- Tractatus de potestate papae et imperatoris respectu infidelium
- Puncta accusationis ex parte Polonorum contra Cruciferos
- Causa inter reges Poloniae et Cruciferos coram concilio Constantiense ex parte Polonorum dicta
- Scriptum denunciatorium errorum Satyrae Joannis Falkenberg
Upamiętnienie
Paweł Włodkowic jest patronem ulic w miastach takich jak Poznań i Warszawa.
Przypisy
Niezwykła kariera Włodkowica oraz jego wpływ na myśl prawną i religijną w Polsce sprawiają, że pozostaje on postacią ważną dla historii kraju.
