Reklama

Paw indyjski

Paw indyjski (Pavo cristatus) to duży ptak grzebiący z rodziny kurowatych, występujący głównie na subkontynencie indyjskim. Często hodowany na całym świecie, jest również uważany za świętego ptaka w hinduizmie.

Reklama

Morfologia

Paw indyjski wykazuje dymorfizm płciowy. Samce mają błękitną głowę i szyję, metalicznie zielony grzbiet oraz brązowe skrzydła z czarnymi prążkami. Ich długi ogon, znany jako „pawi ogon”, składa się z wydłużonych piór z czerwonymi „pawiami oczami”. Samice są brązowe z jasnym spodem, nie posiadają trenu, lecz mają koronę z małych piór.

Wymiary

Długość ciała samca: 180–230 cm, samicy: 90–100 cm
Długość ogona samca: 140–160 cm
Długość skrzydła: 44–50 cm (samiec), 40–42 cm (samica)
Masa ciała: samiec 4,1–5,4 kg, samica 2,7–3,8 kg

Zasięg

Paw indyjski występuje w Pakistanie, Indiach, Nepalu, Bhutanie oraz na Sri Lance. Został wprowadzony do innych regionów, takich jak Stany Zjednoczone, Karaiby, RPA i Australia, gdzie żyje w stanie półdzikim.

Reklama

Ekologia i zachowanie

Preferuje otwarte lasy, najczęściej na wysokości 900–1200 m n.p.m. Paw indyjski jest wszystkożerny; jego dieta składa się głównie z roślin, ale zjada również bezkręgowce i drobne kręgowce.

Lęgi

Okres lęgowy trwa od stycznia do kwietnia w południowych Indiach i Sri Lance. Samica składa 5–6 jaj, które wysiaduje przez 29–30 dni. Młode uzyskują zdolność lotu po około 10 dniach. Pawie indyjskie mogą żyć do 25 lat w naturze, średnio do 20.

Status

IUCN klasyfikuje pawia indyjskiego jako gatunek najmniejszej troski (LC). Populacja nie jest dokładnie oszacowana, ale ptak ten jest powszechnie spotykany, a jego liczebność wydaje się stabilna.

Reklama