Paul-Henri Spaak
Paul-Henri Spaak (25 stycznia 1899 – 31 lipca 1972) był belgijskim politykiem socjalistycznym i mężem stanu. Pełnił funkcje premiera Belgii oraz ministra spraw zagranicznych, a także był pierwszym przewodniczącym Zgromadzenia Ogólnego ONZ oraz sekretarzem generalnym NATO. Spaak jest uznawany za jednego z ojców-założycieli Unii Europejskiej, szczególnie za jego wkład w rozwój Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej.
Życiorys
Spaak ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie w Brukseli i w 1920 roku przystąpił do Belgijskiej Partii Pracy. W 1932 roku został wybrany na deputowanego, a trzy lata później objął stanowisko ministra transportu. Jako minister spraw zagranicznych w latach 1936-1938 i 1939-1945, odegrał kluczową rolę w polityce Belgii w czasie II wojny światowej.
Stanowiska ministerialne po wojnie
- 1945-1946: Minister spraw zagranicznych w rządzie Achille’a Van Ackera
- 1946: Premier i minister spraw zagranicznych w najkrótszym rządzie w historii Belgii
- 1946-1947: Minister spraw zagranicznych w rządach koalicyjnych
- 1947-1949: Po raz drugi premier i minister spraw zagranicznych
- 1954-1966: Minister spraw zagranicznych w kilku rządach koalicyjnych
Po wojnie
Po II wojnie światowej Spaak był zwolennikiem polityki niepodległościowej Belgii i starał się o współpracę regionalną z Holandią i Luksemburgiem. W 1946 roku został przewodniczącym Rady Europy, a w latach 1952-1954 przewodniczył Zgromadzeniu Ogólnemu Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali.
Raport Spaaka
W 1955 roku Spaak przewodniczył komisji, która opracowała raport dotyczący stworzenia wspólnego rynku europejskiego. Raport, znany jako „Raport Spaaka”, stał się podstawą Traktatów Rzymskich z 1957 roku, które zainicjowały dalszy rozwój integracji europejskiej.
Sojusz Północnoatlantycki
W 1945 roku Spaak zdobył uznanie, zostając przewodniczącym pierwszej sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ. W 1956 roku został sekretarzem generalnym NATO, pełniąc tę funkcję do 1961 roku.
Życie prywatne
Po zakończeniu kariery politycznej w 1966 roku, Spaak był członkiem Belgijskiej Akademii Królewskiej. W 1969 roku opublikował swoje wspomnienia pt. Combats inachevés. Zmarł w 1972 roku w Braine-l’Alleud.
