Bonifacio Domenico Pasquale Anfossi
Bonifacio Domenico Pasquale Anfossi (5 kwietnia 1727 – luty 1797) był włoskim kompozytorem, przedstawicielem późnego pokolenia szkoły neapolitańskiej w operze.
Życiorys
Anfossi uczył się w Conservatorio di S. Maria di Loreto w Neapolu w latach 1744-1752, gdzie jego nauczycielami byli Francesco Durante, Antonio Sacchini i Niccolò Piccinni. Początkowo pracował jako skrzypek, ale później skoncentrował się na kompozycji.
Jego opery zdobyły popularność w całej Europie, a za panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego były wystawiane także w Warszawie. W 1780 roku Anfossi wyjechał do Paryża, a w latach 1782-1786 pełnił funkcję dyrektora King’s Theatre w Londynie. Po powrocie do Włoch osiedlił się w Rzymie, gdzie w 1792 roku został kapelmistrzem w bazylice św. Jana na Lateranie.
Twórczość
Anfossi skomponował ponad 70 oper, w tym:
- L’incognita perseguitata (Rzym 1773)
- La finta giardinera (Rzym 1774)
- Il geloso in cimento (Wiedeń 1774)
- La vera costanza (Rzym 1776)
- Il curioso indiscreto (Rzym 1777)
- I viaggiatori felici (Wenecja 1780)
- Il trionfo della costanza (Londyn 1782)
- Le gelosie fortunate (Wenecja 1786)
- Zenobia di Palmira (Wenecja 1790)
Oprócz oper, pisał także oratoria, msze, psalmy oraz utwory instrumentalne.
Podsumowanie
Anfossi był znaczącą postacią w historii muzyki operowej, a jego prace pozostają ważnym elementem dziedzictwa kulturowego. Jego wpływ na rozwój opery w Europie był istotny, a jego utwory są nadal wykonywane i doceniane.
