Pasowanie na rycerza
Pasowanie na rycerza, znane również jako akolada, to ceremonia nadania giermkowi godności rycerza poprzez wręczenie mu ostróg i pasa. Zwyczaj ten ma swoje korzenie we wczesnym średniowieczu, będąc pod wpływem etyki katolickiej.
Historia
Początkowo w IX i X wieku królowie, tacy jak Otton I Wielki, otrzymywali broń podczas ceremonii koronacyjnych. Z biegiem lat, aby zostać uznanym za rycerza, wymagano spełnienia coraz to bardziej skomplikowanych warunków, w tym osiągnięcia odpowiedniego wieku oraz odbycia stażu jako giermek.
Wczesna ceremonia pasowania była prosta; wystarczało uderzenie w kark lub policzek przez innego rycerza. Później jednak stała się bardziej złożona, a jej przebieg nie był ściśle określony. Pasowania dokonywał zazwyczaj inny rycerz lub kapłan, a ceremonie często odbywały się w Zielone Świątki, co miało podkreślać ich religijny charakter.
W XIII wieku biskup Wilhelm Durand opisał przebieg uroczystości z 1295 roku, w której adept rycerstwa przed pasowaniem odbywał oczyszczającą kąpiel i spędzał noc w czystej pościeli. Rano zakładał białą odzież symbolizującą czystość, a następnie wierzchnie odzienie symbolizujące krew. Ceremonii towarzyszyło poświęcenie miecza oraz modlitwy. Po wręczeniu miecza i przypięciu ostróg, młodzieniec mógł dołączyć do grona rycerzy.
W Polsce pierwsze znane pasowanie miało miejsce 15 sierpnia 1100 roku, gdy Bolesław Krzywousty odebrał pas i miecz od ojca, księcia Władysława Hermana. Uroczystość odbyła się w święto Wniebowzięcia NMP.
Współczesne odniesienia
Obecnie tradycja pasowania kontynuowana jest w formie mianowania na pierwszy stopień oficerski słuchaczy szkół oficerskich. W zakonach rycerskich ceremonia przyjmowania nowych członków, podczas której wielki mistrz kładzie ręce na szyi nowicjusza, również określana jest jako akolada.
Bibliografia
- Szymon Wrzesiński: Tajemnice rycerzy. Życie codzienne śląskich feudałów. wyd. REPLIKA, Zakrzewo 2008.
- Urszula Świderska: Kultura rycerska w średniowiecznej Polsce. Zielona Góra 2001.
