Reklama
Dzisiaj jest 9 stycznia 2025 r.
Chcę dodać własny artykuł
Reklama
Reklama
Reklama

Paradoks zbioru wszystkich zbiorów

Paradoks zbioru wszystkich zbiorów

Paradoks zbioru wszystkich zbiorów, odkryty przez Georga Cantora w 1899 roku, jest przykładem antynomii logicznej wynikającej z nieprecyzyjnego używania pojęć w naiwnej teorii mnogości. Paradoks ten ilustruje sprzeczność w rozumowaniu o zbiorze, który miałby obejmować wszystkie zbiory.

Reklama

Rozumowanie prowadzące do paradoksu

Załóżmy, że \mathbf{Z} to zbiór wszystkich zbiorów, a \mathrm{P}(\mathbf{Z}) oznacza zbiór potęgowy zbioru \mathbf{Z}.

  • Z jednej strony, zbiór \mathbf{Z} powinien zawierać \mathrm{P}(\mathbf{Z}), co implikuje, że \mathrm{P}(\mathbf{Z}) \subset \mathbf{Z}. Z tego wynika, że moc zbioru potęgowego jest nie większa od mocy zbioru \mathbf{Z}: |\mathrm{P}(\mathbf{Z})| \leqslant |\mathbf{Z}|.
  • Z drugiej strony, według twierdzenia Cantora, moc zbioru potęgowego jest większa od mocy zbioru: |\mathrm{P}(\mathbf{Z})| > |\mathbf{Z}|.

To sprzeczne stwierdzenie prowadzi do konkluzji, że zbiór wszystkich zbiorów nie może istnieć.

Reklama

Źródło paradoksu

Paradoks wynika z praktyki naiwnej teorii mnogości, w której zbiory definiowane były za pomocą formuł logicznych, bez szczególnego uwzględnienia ich „dziedziny”. Na przykład, definicja Z = \{X: 1 = 1\} wydaje się tworzyć zbiór wszystkiego, jednak w rzeczywistości określa ona klasę właściwą.

Podobnie, intuicyjna formuła x \notin x prowadzi do definicji zbioru \{x: x \notin x\}, co prowadzi do paradoksu Russella. W naiwnej teorii mnogości takie rozumowanie prowadzi do sprzeczności, co uzasadnia określenie „paradoks”.

Wnioski

W aksjomatycznej teorii mnogości dowód na nieistnienie zbioru wszystkich zbiorów opiera się na powyższym rozumowaniu, eliminując paradoksy związane z naiwnymi definicjami zbiorów.

Reklama
Reklama