Papirus Nasha
Papirus Nasha to zbiór czterech fragmentów Starego Testamentu, zakupionych w 1902 roku w Egipcie przez Waltera L. Nasha. Zawiera kompilację fragmentów Dziesięciu Przykazań.
Historia i opis
Fragmenty papirusu nabył Walter L. Nash, sekretarz Towarzystwa Archeologii Biblijnej, a następnie przekazał je bibliotece Uniwersytetu w Cambridge. Po raz pierwszy zostały opisane przez Stanleya A. Cooka w 1903 roku w czasopiśmie Proceedings.
Papirus zawiera 24 linijki tekstu hebrajskiego, jednak żadna z nich nie jest kompletna, ponieważ brakuje liter i wyrazów na brzegach. Fragmenty zapisano na papirusie o wymiarach 7,5 x 12,5 cm i pochodzą z Księgi Wyjścia (20:2-17) oraz Księgi Powtórzonego Prawa (5:6-21, 6:4-5). Wybór tekstu sugeruje, że papirus mógł być używany do celów liturgicznych lub edukacyjnych. Zawiera istotne przypomnienie o obowiązkach religijnych właściciela.
Warto zauważyć, że tekst omija frazę „dom niewoli”, co sugeruje, iż powstał w Egipcie. Papirus Nasha uznawany jest za jeden z najstarszych zachowanych tekstów Starego Testamentu, z pierwotnym oszacowaniem na II wiek, które później skorygowano na II wiek p.n.e.
Znaczenie
- Do odkrycia zwojów z Qumran był jedynym znanym starożytnym papirusem biblijnym w języku hebrajskim.
- Uznawany za najstarszy manuskrypt Biblii hebrajskiej odkryty w Egipcie.
Podsumowanie
Papirus Nasha jest nie tylko cennym znaleziskiem dla badaczy Starego Testamentu, ale także ważnym świadectwem praktyk religijnych w starożytnym Egipcie.
