Papirus Bodmer II
Papirus Bodmer II, oznaczony symbolem , to wczesny papirusowy kodeks z końca II lub początku III wieku, zawierający niemal całą Ewangelię Jana. Przechowywany jest w Bibliotece Bodmera w Cologny koło Genewy, a fragmenty znajdują się także w Dublinie i Kolonii. Jest to jeden z najważniejszych rękopisów Nowego Testamentu, ceniony przez krytyków tekstu.
Opis rękopisu
Kodeks składa się z 78 papirusowych kart (w 39 foliałach), z czego zachowało się 75 kart. Jego wymiary to 14,2 cm × 16,2 cm, a tekst pisany jest w jednej kolumnie, z 14–25 linijkami na stronę. Atrament ma brunatny kolor, a część z pierwszych kart jest w nienaruszonym stanie.
Charakterystyka tekstu
- Tekst papirusu jest mieszany, z elementami tradycji aleksandryjskiej i zachodniej.
- Nie zawiera fragmentu Pericope Adulterae (Jan 7,53-8,11) oraz tekstu Jan 5,3b-4.
- Wykazuje tendencję do opuszczania fragmentów, co może sugerować niestaranność skryby.
Historia i pochodzenie
Papirus prawdopodobnie powstał w Aleksandrii i był używany w liturgii. Nabyty przez Bodmera w Kairze w 1952 roku, przypuszczalnie pochodził z rejonu pomiędzy Panopolis a Tebami. Badania paleograficzne wskazują na profesjonalne wykonanie rękopisu w skryptorium.
Miejsca przechowywania
Główna część rękopisu jest przechowywana w Bibliotece Bodmera, a fragmenty w Chester Beatty Library i w Institut für Altertumskunde w Kolonii.
Znaczenie dla krytyki tekstu NT
Papirus Bodmer II został włączony do listy greckich rękopisów Nowego Testamentu przez Kurta Alanda w 1957 roku. Używany jest w krytycznych wydaniach greckiego Nowego Testamentu, wpływając na badania nad tekstem ewangelicznym oraz podważając wcześniejsze teorie dotyczące rozwoju tekstu aleksandryjskiego.
