Papiasz z Hierapolis

Papiasz z Hierapolis

Papiasz z Hierapolis, biskup Hierapolis w Azji Mniejszej, był teologiem i jednym z ojców apostolskich, żyjącym prawdopodobnie w latach 70-135. Uznawany jest za męczennika i świętego w Kościele katolickim oraz prawosławnym.

Życie

O życiu Papiasza wiadomo niewiele. Ireneusz z Lyonu opisuje go jako ucznia Jana i towarzysza Polikarpa. Hierapolis, gdzie pełnił swoją posługę, znajduje się w dzisiejszym Pamukkale w Turcji, blisko Kolosów i Laodycei. Euzebiusz z Cezarei krytycznie ocenia Papiasza, twierdząc, że był on ograniczony i dosłownie interpretował tradycję apostolską. Papiasz określał siebie jako słuchacza „prezbitera Jana” oraz Aristiona, co rodzi wątpliwości co do jego relacji z apostołem Janem. Niektórzy badacze sugerują, że Jan Prezbiter, o którym wspomina, to Jan Starszy, autor Listów Jana i Apokalipsy.

Dzieło

Papiasz jest znany z pracy Kyriakon logion exegesis, składającej się z pięciu ksiąg, które powstały około roku 130. Dzieło to, zachowane jedynie w fragmentach, opisuje powstanie dwóch pierwszych Ewangelii oraz interpretacje „wyroczni” Jezusa, w tym także tych nie spisanych (agrafa). Papiasz podaje, że św. Marek spisał nauki Jezusa, przekazane przez Piotra, a św. Mateusz spisał je w języku hebrajskim. Jego prace dostarczają cennych informacji na temat ustnych tradycji chrześcijańskich oraz istnienia źródła mów Jezusa, znanego jako Q.

Kult

Istnieją przesłanki, że Papiasz zginął męczeńską śmiercią, prawdopodobnie razem ze św. Polikarpem, co mogłoby datować jego śmierć na około 155 rok. Kościół rzymskokatolicki uznał go za świętego, a jego wspomnienie liturgiczne obchodzone jest 22 lutego. W Kościele prawosławnym daty te to 22 lutego lub 7 marca (6 marca w latach przestępnych).