Pamięć ferrytowa
Pamięć ferrytowa, znana także jako pamięć rdzeniowa, to magnetyczna pamięć nieulotna o dostępie swobodnym, która była podstawowym rodzajem pamięci operacyjnej w latach 1955–1975. Przechowuje dane w postaci kierunku namagnesowania rdzeni ferrytowych, wykorzystując transformator impulsowy do odczytu.
Budowa komórki pamięci
Komórka pamięci ferrytowej przechowuje 1 bit i składa się z jednego lub dwóch rdzeni o średnicy około 1 mm. Przewody łączące komórki w płaty pamięci obejmują:
- Przewód odczytu (S)
- Przewód zakazu (Z)
- Dwa przewody adresowe (X, Y)
Zasada działania
Każda komórka działa jako miniaturowy transformator nasycany, który zmienia swój stan namagnesowania pod wpływem impulsów sterujących. Impuls odczytujący zeruje komórkę, natomiast impuls zapisujący ustawia stan na „1”. Odczyt danych polega na zmiennym namagnesowaniu rdzenia, co indukuje napięcie w przewodzie sygnałowym.
Typy pamięci ferrytowej
- Pamięć koincydencyjna (3D): Zawiera rdzenie połączone przestrzennie z przewodami adresowymi.
- Trzyprzewodowa pamięć koincydencyjna (3D3W): Umożliwia odczyt i zapis za pomocą wspólnego przewodu.
- Pamięć hybrydowa: Łączy cechy pamięci 3D w płaskiej organizacji.
Historia i obecność
Pamięć ferrytowa została po raz pierwszy zastosowana w komputerze Whirlwind w 1953 roku i była dominującą technologią do lat 70. XX wieku. Z czasem została wyparta przez nowocześniejsze rozwiązania, ale nadal istnieją projekty, które wykorzystują tę technologię, zwłaszcza w kontekście edukacyjnym i hobbystycznym, jak zestawy do Arduino.
